33يهود و نصارا مى‌دانست 1 و با «وكيع بن جرّاح»، به دليل اينكه عثمان را بر على، برترى داده بود، تا آخر عمر سخن نگفت. 2
عبدالله بن مبارك، به زهد، بزرگوارى، شجاعت و اشعار حكمت‌آميز مشهور بود. بسيار جهاد مى‌كرد و حج بجا مى‌آورد. با سرمايه چهارصد هزار دينارى، تجارت مى‌كرد و هرگاه به دانشمندى مى‌رسيد، به او احسان مى‌كرد و هرسال بيش از صد هزار دينار سود مى‌كرد كه آن را صرف اهل عبادت و اهل زهد و نيازمندان مى‌كرد.
تجارت را با هدف حفظ آبرو و فرمانبردارى از خداوند، دنبال مى‌كرد. 3 او به «فضيل عياض» مى‌گفت كه اگر تو و يارانت نبودى، من تجارت را كنار مى‌گذاردم. 4 او تحت تأثير نگاه حديثى اهل‌سنت، اطاعت از حاكمان اموى و عباسى را تا وقتى كه نماز بخوانند و به ظاهر شريعت پايبند باشند، لازم مى‌دانست و به پيروى از مكتب رايج عثمانى‌گرى، اختلاف بين اصحاب را فتنه مى‌خواند؛ با اين حال، از صراحت لهجه مقابل هارون الرشيد هراسى نداشت. 5 او از كسانى بود كه به نگارش حديث و حديث‌گويى از روى كتاب، اهتمام داشت و اين، باعث دقت نقل وى شده بود. 6
به عقيده «سفيان بن عيينه»، اصحاب پيامبر(ص)، جز هم‌صحبتى آنان با پيامبر(ص)، بر ابن مبارك برترى نداشتند و بسيارى، وى را بى‌همتا مى‌ديدند 7 و او را به جامعيت در دانش‌هاى مختلف، عبادت، جهاد در راه خدا و اخلاق نيكو ستوده‌اند. 8 او در زمان خود،