120نمودم كه امام و جانشين بعد از خود را معرفى كند و تكليف ما را براى پس از وفات خويش، روشن نمايد. امام كاظم(ع) فرمود: «من قبل از بيرون آمدن از خانه، وصيت خود را درباره امام بعد از خود، انجام داده‌ام؛ امام بعد از من، على(ع) است. اگر اختيار تعيين امام، به عهده من بود، فرزندم «قاسم» را معرفى مى‌كردم؛ زيرا وى شخص سزاوارى است و من هم، او را بسيار دوست مى‌دارم. اما تعيين «امامت»، برعهده خداوند متعال است و خداوند، اين مقام را در وجود هركسى كه لايق باشد و خود صلاح بداند، قرار مى‌دهد». ¹ (تصوير شماره 56)

توجه امام موسى(ع) به قاسم كه حكايت از ايمان و دانش او مى‌كند، ايجاب مى‌نمايد كه كارهاى معنوى و روحانى را به او، واگذار نمايد. از اين‌رو، نام او را در وصيت‌نامه خود آورده و به سبب ديندارى و تقوايى كه در او سراغ داشته، او را بر ديگر فرزندان خود، برترى مى‌داده است.

سليمان جعفرى مى‌گويد:

من مشاهده مى‌كردم كه امام كاظم(ع)، به فرزند خود، قاسم فرمود: «برخيز و بالاى سر برادرت كه در حال جان دادن است، سوره صافات را بخوان تا راحت جان بسپارد». قاسم به قرائت آن سوره پرداخت و آن‌گاه كه به آيه (فَاسْتَفْتِهِمْ أَ هُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمْ مَنْ خَلَقْنٰا) (صافات: 11) رسيد، برادرش آخرين نفس را كشيد و به راحتى از دنيا دفت. ²

مورخان اتفاق‌نظر دارند كه قاسم بن موسى(ع)، در حيات پدر بزرگوارش، وفات نموده است؛ چنان‌كه مى‌نويسند:

قاسم نيز همانند برخى ديگر از خويشان و فرزندان علوى(ع)، تحت پيگرد مخالفان