121اهل‌بيت(عليهم السلام) قرار گرفت و به ناچار، مدينه را ترك گفت و به‌طور ناشناس و غريبانه، در منطقه «سورى» از نواحى «حلّه»، با سختى زندگى مى‌كرد؛ تا بر اثر غصه زندانى بودن پدرش، امام موسى كاظم(ع) و سختى غربت و وحشت تنهايى، در جوانى وفات يافت و در سرزمينى كه هم‌اكنون به «محله قاسم» معروف است و در هشت فرسنگى «حلّه» قرار دارد، به خاك سپرده شد و بقعه و بارگاهى برايش ساختند. 1 (تصوير شماره 57)
ابن‌عنبه و ديگران، اين ماجرا را به قاسم بن عباس بن موسى(ع) متعلق مى‌دانند و معتقدند كه او در حله، مدفون است. 2 با وجود اين، ياقوت حموى و صاحب «مراصد الاطلاع»، ذيل مادّه «شوشه»، قبر مذكور را در حله، براى قاسم بن موسى(ع) دانسته‌اند 3 و مرحوم حرزالدين نيز منشأ اين اشتباه را ذكر كرده است. 4
نويسنده كتاب «اختران تابناك» نيز پس از ذكر شرح حال قاسم، مى‌نويسد:
معلوم نيست اين قاسم، چرا به سرزمين حله آمده و در آنجا از دنيا رفته است؟ آيا با خواهرش حضرت معصومه بوده است؟ يا با برادرش شاه‌چراغ (احمد بن موسى)؟! يا ميان لشگر ابوالسرايا بوده است؟ در هر صورت، معلوم نيست كه چرا او به حله رفته است؟! 5
او پاسخى به پرسش‌هاى طرح شده، نمى‌دهد. در پاسخ به احتمالات سه‌گانه وى، بايد گفت كه هيچ‌كدام از وجوه سه‌گانه، نمى‌تواند منشأ صحيحى داشته باشد؛ زيرا چنان‌كه اشاره شد، قاسم در زمان پدر بزرگوارش، وفات يافته است؛ در حالى‌كه هجرت حضرت معصومه(عليها السلام) در سال 201 يا 203ه .ق و هجرت احمد بن موسى نيز مقارن همين