24ليكن انجام اين وظيفه عبادى، همچنان مشكلاتى به همراه دارد و دشوارى آن، براى حاجيان شيعه، افزون‌تر است؛ چرا كه از ظاهر فتواى فقيهان شيعه، استفاده مى‌شود كه برخورد و اصابتِ سنگ به مَعْلَم و نشانه شرط است و پرتاب سنگ و افتادن آن در كنار نشانه‌ها و ستون‌ها كافى نيست. گفتنى است كه در اين نوشتار، بحثى فقهى درباره مسئله اصابت سنگ‌ها به ستون‌ها صورت مى‌پذيرد و به اين پرسش كه آيا اصابت و برخورد سنگ‌ها به نشانه لازم است يا اينكه پرتاب سنگ به طرف نشانه‌ها و افتادن سنگ در اطراف آن كفايت مى‌كند، پاسخ داده مى‌شود.
مدعاى اين مقاله آن است كه در رمى، اصابت به نشانه‌ها لازم نيست. بلكه آنچه شرط است، پرتاب سنگ به طرف نشانه‌ها و قرار گرفتن سنگ بر اطراف آن‌هاست و نبايد سنگ‌ها از اين دايره خارج گردد.
بررسى مباحث مربوط به اين موضوع، در دو بخش صورت مى‌گيرد: ابتدا نظريه طرفداران اصابت به نشانه‌ها و تبيين مستندات آنها بازگو مى‌شود و آن‌گاه مدعاى اين مقاله شرح داده شده، به شواهد و مستندات آن پرداخته مى‌شود:
نخست: نظريه اصابت به نشانه‌ها
طرفداران اين نظريه بر اين باورند كه بايد سنگ‌ها به سمت جمره پرتاب شود و به بناى مخصوص يا محل آن اصابت كند. اگر به بنا يا محل آن (در صورت نبود بِنا) اصابت نكند، رمى انجام نشده است. براى اثبات اين راى، به دو دليل استناد مى‌كنند:
1. اگر اصابت نكند، رمى صادق نيست؛ بدين معنا كه اصابت، مقوم رمى است و بدون آن، تكليف امتثال نمى‌شود. 1
2. استناد به صحيحه معاوية بن عمار از امام صادق(ع): 2
وَان رميتَ بِحِصاة فوقَعَتْ في محمِلٍ فَاعِد مكانها، فان هيَ أصابت انساناً أو جَمَلاً ثمّ وقعت على الجمار أجزاك. 3