39
اتفاق نظر بيشتر اهل سنت بر مطلوب بودن زيارت قبرها
ترمذى روايتى را در باب جواز زيارت اهل قبور از رسول خدا(ص) نقل مى‌كند كه ايشان فرمود:
من پيش از اين شما را از زيارت قبرها نهى مى‌كردم، اما به من اجازه زيارت قبر مادرم داده شد؛ حال شما نيز به زيارت قبرها برويد كه سبب يادآورى آخرت مى‌شود.
ترمذى مى‌گويد: «در اين باب، رواياتى از ابى‌سعيد خدرى، عبدالله‌بن‌مسعود، انس‌بن‌مالك، ابى‌هريره و ام‌سلمه وارد شده است». ابوعيسى مى‌گويد: «حديث بريده، حديثى صحيح است و علما با عمل به اين حديث، اشكالى در زيارت قبور نمى‌بينند و اين نظر ابن‌مبارك، شافعى، احمد و اسحاق است». 1
از اين جهت نزد اهل سنت، حكم نسخ «نهى از زيارت قبور» به «امر به زيارت قبور» معروف شده است. اگر در آنچه كه شيعه اماميه و اهل سنت در مورد امر به زيارت قبور، پس از نهى نقل كرده‌اند، دقت كنيم، به خوبى روشن مى‌شود كه منسوخ شدن نهى با امر جديد، به علت دگرگون شدن موضوع مسئله است؛ چرا كه نهى پيشين در مورد زيارت قبور در ابتداى بعثت، مربوط به قبور مشركان و اهل جاهليت بود؛ و از سوى ديگر دستور به زيارت قبور، مختص به قبور مسلمانان و اهل توحيد است. استظهار پيشين از روايت و آنچه در ادامه خواهيم گفت، بيانگر اين مطلب است.
مؤيد ديگر اين استظهار، روايت بخارى است كه مى‌گويد: «پيامبر اعظم(ص) به نبش قبر مشركان، يعنى از بين بردن آثار، هموارسازى آنها و ساختن مسجد در محل آنها دستور دادند». بخارى در صحيح خود، بابى را با اين عنوان نگاشته است: «آيا مى‌توان قبور مشركان را ويران و در محل آن مسجدى احداث كرد؟»