21
2. مفهوم لغوى و اصطلاحى فقيه
واژه فقيه، از ماده (ف ق ه)، در لغت به معناى فهميدن 1 و به دست آوردن هر علمى 2 يا علم دين 3 آمده است. بنابراين فقيه بر دانشمند و يا دانشمند دينى اطلاق مىشود.
فقه، در اصطلاح، يكى از علوم اسلامى است كه در آن احكام شرعى استنباط مىشود و دارنده آن را فقيه يا مجتهد مىگويند. 4 به دست آوردن اين علم مبتنى بر تبحّر در علومى از قبيل ادبيات عرب، اصول فقه، رجال، درايه و... است.
3. مفهوم ولايت فقيه
ولايت فقيه، در اصطلاح، ولايت و سرپرستى مجتهد جامعالشرايط بر جامعه است؛ بدين معنا كه در زمان غيبت امام زمان(عج)، تمام شئون حكومتى ائمه(عليهم السلام) يا تنها امور خاصى تحت اختيار اوست. 5 «فقيه» در اين اصطلاح، يعنى مجتهد جامعالشرايطى كه داراى سه ويژگى اجتهاد مطلق، عدالت مطلق و قدرت مديريت و استعداد رهبرى باشد.
گفتار دوم: مفهومشناسى حكم
حُكم در لغت، مصدر واژه «حَكَمَ» 6 و به معناى «مَنع» 7 و «قضاوت» 8 آمده است. البته برخى معناى اصلى آن را «منع» دانستهاند. 9 بنابراين معناى اين كلمه همان «منع از فساد