76كه عبارت بود از يك راهرو در زيرزمين كه بخشى از آن را به‌عنوان مسجد به‌منظور برپايى نماز و تدريس شاگردان خاص خود و بخش ديگر را به‌عنوان قبر خود انتخاب نمود تا در آنجا به خاك سپرده شود. 1
اما شيخ كاظم اين روايت را صحيح ندانسته و معتقد است كه امام على(ع) از طريق وصيتش به فرزندانش، به اين مطلب اشاره نموده است. در واقع، هيچ منبع موثق يا حديث معتبرى، چنين روايتى را تأييد نكرده است. ازاين‌رو به هيچ‌وجه نمى‌توان به آن استناد يا اعتماد نمود. شيخ كاظم مى‌گويد:
هنگامى كه امام على(ع) شهيد شد، اهل بيتش جسد مباركش را حمل كردند و زمانى كه پيكر مطهرش را براى دفن به مكان مشخص‌شده بردند، امام حسن(ع) و اهل بيتش، به همراه حبيب بن مظاهر، حبّة بن جوين، اصبغ بن نباتة، كميل بن زياد، رشيد هجرى، حجر بن عدى كندى، عمر بن حمق خزاعى، جويرية بن مسهر عبيدى و افرادى همانند آنان، بر پيكر آن حضرت(ع) نماز خواندند و صعصعة بن صوحان، بر سر مزار اميرمؤمنان(ع) سوگوارى نمود و از فضايل ايشان سخن گفت.
البته شيخ كاظم، نه‌تنها اين روايت را موثق ندانسته است، بلكه آن را همانند احاديث قطعى و مسلم روايت كرده است؛ با وجود اينكه اين داستان، روايت معتبرى دارد كه مى‌توانست به آن استناد كند.
هرچند ابن‌طاووس در كتاب «فرحه»، روايت‌هاى علمى و موثق را ذكر كرده است، اما روايت‌هاى مبهمى را نيز آورده است كه به بررسى و تصديق نياز دارند؛ از جمله وى مى‌نويسد 2 كه در كتابى به نقل از حسن بن حسين بن طحّال مقدادى از طريق روايت اخلاف از اسلاف، به نقل از ابن عباس، از