42از ابيات فوق نتيجه‌گيرى مى‌شود كه در زمان حيات شاعر، اوقات زيارت تار موى پيامبر(ص) در مسجد جامع حلب، نخستين جمعه ماه رجب، 27 رجب، 15 شعبان، 27 رمضان (يعنى شب قدر نزد اهل‌سنت) و شب ولادت پيامبر يعنى 12 ربيع‌الاول (نزد اهل‌سنت) بوده است. همچنين شاعر در دو بيت آخر اظهار داشته است كه خودش خادم و متولى اثر پيامبر(ص) در مسجد جامع حلب بوده است.
اما مسجد و مدرسه حلويه، كه يكى ديگر از آثار پيامبر(ص) از آنجا به محل كنونى منتقل شده، در غرب مسجد جامع حلب واقع است و ورودى آن، مقابل ورودى غربى مسجد قرار دارد. اين مدرسه و مسجد، در اصل كليساى جامع حلب در دوره بيزانس بوده است و تاريخ ساخت آن به قرن پنجم ميلادى باز مى‌گردد. 1 پس از اينكه در سال 518 ه .ق، صليبيان شهر حلب را محاصره كردند و مرتكب جنايت‌ها، غارتگرى‌ها و تخريب‌هايى شدند، به دستور ابوالحسن ابن‌خشّاب، قاضى شيعه‌مذهب حلب، كه در آن زمان شهر حلب را اداره مى‌كرد، چهار كليساى شهر به مسجد تبديل شد كه مسجد حلويه نيز يكى از آنها بود. اين مسجد در آغاز به مسجد «سَرّاجين» ناميده مى‌شد. اما سلطان «نورالدين محمودبن‌زنگى» در سال 544 ه . ق با ساختن ايوان و حجره‌هايى، آن را به مدرسه‌اى براى تدريس فقه شافعى تبديل كرد. 2 از آن پس، اين بنا به مدرسه «حَلاويه» يا «حَلَويه» شهرت يافت.
بخشى از بناى كليسا، شامل ستون‌هاى جناح غربى آن، هنوز در شبستان واقع در ضلع غربى صحن مدرسه باقى مانده است. محل سابق نگهدارى تار موى پيامبر(ص)، شامل جايگاه محصور مربع‌شكلى است كه داراى مساحت بسيار كمى مى‌باشد و ميان دو ستون از ستون‌هاى باقى‌مانده از كليسا قرار دارد. (تصوير 9) اين جايگاه درى به سمت شرق دارد كه بالاى آن كتيبه‌اى به تاريخ سال 1344ه .ق و حاوى متن زير وجود