1) . المشرق، «اولياء حلب فى منظومة الشيخ وفاء»، فردينان توتل اليسوعى، السنة الثامنة والثلاثون (1940م.)، تشرين الأول و كانون الأول، صص 406 - 408. ترجمه فارسى ابيات چنين است: تار مويى از پيامبر كه بسيار عظيم‌الشأن و باارزش است. كنار قبر ابى‌الحصور [لقب حضرت زكريا]، شيخ انبيا و آن انسان نورانى قرار داده شد. او كسى نيست جز حضرت زكريا كه ميان پيامبران جايگاه والايى دارد. در آن مرقد شريف، مقابل قبله قرار داده شده و تاج‌هايى روى آن سايه انداخته است. با پارچه ابريشمى زربافتى آن را آراسته‌اند و پارچه را با نقوش بسيار زيبايى گلدوزى كرده‌اند و [تار مو] همچنان از ديدگان پنهان است و اين كار به‌خاطر [ايجاد] اشتياق و بزرگداشت سرور بشر است. مگر در اوقاتى از سال كه نزد خداوند شريف و بافضيلت است. اولين جمعه ماه رجب و بيست و هفتم آن، و روز نيمه شعبان و بيست و هفتم رمضان و در شب ميلاد پيامبر در ماه ربيع‌الاول، اين تار مو در معرض ديدگان مردم قرار مى‌گيرد. حافظ آن را بالاى سر خود نگه مى‌دارد؛ درحالى‌كه مردم به آن مى‌نگرند. اين تار مو درون محفظه‌اى شيشه‌اى و شفاف نگهدارى مى‌شود و با عطر و بوهاى خوش، خوشبو مى‌گردد. حافظ كنار درِ مقام مى‌ايستد و با صداى بلند شروع به صلوات فرستادن مى‌كند. او به پيامبر كه صاحب اين مو است و داراى معجزه است درود مى‌فرستد. زائران براى بوسيدن و لمس كردن به سوى آن مى‌شتابند و آن را بزرگ مى‌شمارند. جمعيت و ازدحام زياد مى‌شود؛ درحالى‌كه برخى از آنان اشك مى‌ريزند و برخى نيز خوشحال‌اند؛ به‌خاطر آنكه آثار نور پيامبر را لمس مى‌كنند و از آن بهره مى‌گيرند. وقتى زيارت زائران به پايان مى‌رسد، حافظ پرده را روى آن مى‌اندازد. از زمانى كه اين مو در معرض ديد مردم قرار مى‌گيرد تا زمان مخفى كردن آن، پيوسته صداى صلوات بلند است. خدا را شكر كه خداوند افتخار اين خدمت را به من داد و من محمد ابوالوفا هستم و خدا پروردگار من است و او براى من كافى است.