70و استقبال اغلب شخصيت‌ها واقع شد و او را به عضويت دائمى اين مجمع درآورد. وى در حاشيه اين كنفرانس نيز در مصاحبه‌اى با مجله «المصور» چاپ قاهره در پاسخ به خبرنگارى، پيرامون وحدت بين مذاهب گفت:
اين موضوع بعد از دست‌يابى به وحدت فقهى امكان‌پذير است و تنها با گفت‌وگوى خالى و مذاكره صورى رهبران مذاهب به دست نمى‌آيد؛ چون مذاهب در عمق جان پيروان خويش شكل گرفته است و من به اين مجمع كه از علماى بزرگ جهان اسلام تشكيل شده، در تحقق اين هدف مهم اميد دارم. قاهره هم كه در جهان اسلام از موقعيت مناسبى برخوردار است، مى‌تواند در تحقق اين هدف نقش مؤثرى داشته باشد.
يك سال بعد يعنى در 19 آوريل 1971 پس از حضور در ششمين كنگره «مجمع بحوث اسلامى» در قاهره و بازديد از نيروهاى نظامى مستقر در كنال كانال سوئز و جبهه‌هاى جنگ در مرزهاى مصر، همزمان با اهتمام بر جهاد و مبارزه عليه دولت غاصب و غيرقانونى اسرائيل، به موضوع وحدت امت اسلامى در امر شعائر دينى و مظاهر مذهبى تأكيد نمود. 1
در سال 1352 شمسى به مناسب شركت در هفتمين كنفرانس سالانه «شناخت انديشه اسلامى» در الجزاير، ضمن مصاحبه‌اى با مجله «المجاهد» براى چندمين بار به تشريح وحدت فقهى پرداخت. 2 البته هدف امام موسى صدر از وحدت فقهى اين نبود كه هيچ اختلاف نظرى در ميان فقهاى مذاهب نباشد و همه در احكام و مسائل، يك فتواى مشترك صادر كنند؛ زيرا اين امر هرگز امكان‌پذير نيست؛ بلكه او باور داشت كه اين‌گونه اختلاف‌ها موجب رشد و تكامل فقه و پويايى اجتهاد و تحرك مجتهد خواهد شد. وى مى‌گفت: مادامى كه اين اختلاف بينش‌ها به عنوان يك نظريه علمى و تئورى مطرح است، همواره مايه خير و بركت و رشد و بالندگى است؛ اما هر گاه تبديل به فتوا براى عمل يا شعائر دينى در جامعه شود، ناخودآگاه پراكندگى و تعدد فتوا و شعار، منجر به تشتت و تفرقه پيروان آن فتوا و شعار خواهد شد. پس به ناچار لازم است همه اين فتاوا و شعائر و نظريه‌ها به يك فتوا و شعار واحد منتهى گردد تا سبب اختلاف، چنددستگى و پراكندگى امت اسلامى نشود.
ايشان براى مثال، مناسك حج، اذان، اعياد اسلامى و حلول ماه رمضان و شوال را مثال مى‌زد و مى‌گفت: