18
درآمد
احترام و بزرگداشت شخصيت‌هاى ملّى و بزرگ، سنّت هميشگى جوامع گوناگون بوده است؛ زيرا زنده نگه داشتن ياد و نام اين شخصيت‌ها، در حقيقت حيات بخشيدن به ارزش‌هايى است كه براى تحقق آنها زحمت‌هاى فراوانى متحمّل شده‌اند. هر ملّتى و اُمّتى به ارزش‌ها و فرهنگش و شخصيت‌هايى كه در اين راه قربانى شده‌اند، افتخار مى‌كند و اين امرى عاقلانه و مطابق با فطرت سليم است.
اسلام نيز هيچ‌گاه مخالف چنين سنّتى نبوده و اصولاً اين روش اسلام است كه با سنت‌هاى موافق فطرت و عقلانيت، مخالفت نمى‌كند.
آن‌گاه كه اسلام به مناطق فلسطين و سوريه و عراق و ديگر سرزمين‌هايى كه مراقد انبياء و صالحين در آن‌جا وجود داشت، وارد شد، متعرّض آنها نشد و حتى كسانى كه به عنوان خليفه پس از پيامبر آمدند نيز قصد سوئى به اين مراقد نداشتند؛ بلكه چه‌بسا بر حمايت از اين مراقد و محافظت از آنها تأكيد مى‌كردند و افراد متدين و متعهّد را به عنوان متولّى بر اين حرم‌ها مى‌گماشتند. در دائرة المعارف اسلامى آمده است:
هنگامى كه مسلمانان فلسطين را فتح كردند، طايفه‌اى از مسيحيان به نام «لَخْم» را يافتند كه در كنار مرقد ابراهيم خليل (ع) در «حبرون» زندگى مى‌كردند؛ امّا با كمال صُلح و سلامت با ايشان رفتار نمودند و مسلمانان نيز به حرم حضرت ابراهيم (ع) احترام فراوان گذاشتند، تا جايى بسيارى از آن قوم مسلمان شدند؛ زيرا دريافتند كه با اسلام نيز مى‌توانند در كنار