16ايشان در اين بخش، از فداكارى امام حسين (ع) در نجات امت چنين ياد مى‌كند:
«چه كسى مى‌تواند اين دست نجات را به سوى بشريت دراز كند؟ آن كسانى كه چسبيده به مطامع و هوس‌ها و شهوات باشند، نمى‌توانند؛ چون خودشان گمراهند. آن كسانى كه اسير خودخواهى‌ها و منيت‌ها باشند، نمى‌توانند بشر را نجات بدهند. بايد كسى پيدا بشود و خودشان را نجات بدهد، يا لطف خدا به سراغ آنها بيايد تا اراده آنها قوى بشود و بتوانند خودشان را رها كنند. آن كسى مى‌تواند بشر را نجات بدهد، كه داراى گذشت باشد؛ بتواند ايثار كند و از شهوات بگذرد؛ از منيت و خودپرستى و خودخواهى و حرص و هوا و حسد و بخل و بقيه گرفتارى‌هايى كه معمولاً انسان دارد، بيرون بيايد، تا بتواند شمعى فرا راه بشر روشن كند» 1