1) . بايد توجه شود كه اصطلاح اسم مصدر در ادبيات عرب و لغت، با علم اصول متفاوت است. در ادبيات عرب اسم مصدر و مصدر تفاوت معنايى خاصى ندارند و تنها تفاوت آن دو به لفظ بر مى‌گردد. اگر اسمى كه معناى مصدر دارد تمام حروف فعل ماضى خود را داشته باشد، فعلاً، مانند اكرام كه تمام حروف اكرم را داراست، يا تقديراً، مانند عدة كه تمام حروف وعد را تقديراً داراست چون تاء جانشين واو گرديده، در اين صورت اين اسم مصدر است. ولى اگر معناى مصدر را داشته ولى تمام حروف فعل ماضى را نداشته باشد اسم مصدر ناميده مى‌شود؛ مانند عطاء كه تمام حروف اعطى را ندارد؛ به خلاف اعطاء. (ر.ك: شرح الرضى على الكافيه، استرآبادى، ج3، ص412، شرح الرضى على الشافية، ج1، پاورقى ص159؛ النحو الوافى، حسن عباس، ج3، صص209و210؛ سلسبيل فى اصول التجزئة و الاعراب، عليدوست، ص352) تقيه نيز از همين قبيل است؛ چون به معناى اتّقاء است كه اتّقاء با توجه به ملاك بيان شده، مصدر محسوب مى‌گردد ولى تقيه چون تمام حروف اتّقى را ندارد اصطلاحاً مصدر نبوده، بلكه اسم مصدر ناميده مى‌شود. اما اسم مصدر در علم اصول و به تبع آن در فقه، به معناى حاصل مصدر است؛ يعنى آنچه از مصدر به دست مى‌آيد. (براى مطالعه بيشتر ر.ك: فوائد الأصول، ج1، ص100).

2) . «التقية و التقاة اسمان موضوعان موضع الاتقاء»، مجمع البحرين، ج1، ص452.

3) . لسان العرب، ج15، ص404.

4) . لسان العرب، ج15، ص402.

5) . المفردات، ص881.

6) . تصحيح اعتقادات الامامية، ص137.