17و نيز تنها سفرنامه حج موجود از دوره تيموريان است، آورده شده است.
فصل پنجم درباره راه‌ها و كاروان‌هاى حج آن دوران است؛ چرا كه در آن روزگاران براى سفر حج مى‌بايست دشوارى‌ها و محروميت‌هاى زيادى را تحمل مى‌كردند و فرسنگ‌ها راه مى‌پيمودند.
فصل ششم درباره جلوه‌هاى حج در فرهنگ، هنر و ادبيات دوره مذكور است. در اين فصل، دربارۀ مراسم و آيين‌هاى حج، و نمودهاى آن در فرهنگ و هنر ايران سخن به ميان آمده است. همچنين برخى از اشعار شاعران آن دوران كه مرتبط با حج بوده، آورده شده است.
7. منابع پژوهش
منابع مورد استفاده در اين پژوهش را مى‌توان به‌طور كلى به صورت زير تقسيم‌بندى نمود:
الف) تاريخ‌هاى عمومى: تاريخ «روضةالصفا» اثر ميرمحمد سيد برهان الدين خاوندشاه، از جمله تاريخ‌هاى عمومى است كه براى فهم رويدادهاى قرن هشتم و نهم هجرى قمرى بسيار مفيد است. اين كتاب در هفت مجلد نوشته شده و جلدهاى 5، 6و7 آن از سقوط ايلخانان تا به قدرت رسيدن شاه اسماعيل صفوى را شامل مى‌شود.
تاريخ «حبيب‌السير فى اخبار افراد البشر» نيز كه مشتمل بر حوادث عالم، از ابتدا تا سال 930 ه.ق است، از منابع استفاده شده در اين پژوهش است.
منبع ديگر، «مجمل فصيحى» نوشته احمدبن‌محمد فصيحى‌خوافى است كه آن را به شيوه سال‌شمار نوشته است. در خصوص حوادث سياسى قرن هشتم و نهم هجرى،اين كتاب بسيار ارزشمند است.
تاريخ عمومى ديگر، «مجمع‌التواريخ» و بخش چاپ شده آن، يعنى «زبدةالتواريخ» است كه حافظ ابرو در سال 828 ه.ق آن را به نام بايسنقر ميرزا، فرزند شاهرخ