98دين كسب تكليف و درخواست فتواى جهاد با متجاوزان كردند. علما به درخواست مردم پاسخ مثبت دادند. پيشاپيش آنان سيد مهدى حيدرى از عالمان بزرگ كاظمين بود كه فتوا به وجوب دفاع داد و مردم را به تجمع در حرم امام كاظم (ع) كرد. صحن كاظمى پر از جمعيت شد. ايشان به منبر رفت و اعلام كرد كه خودم و فرزندان و بستگانم آماده جهاد با قواى انگليسى هستيم. به علماى نجف و كربلا و سامراء هم تلگراف زد. گروهى از علما هم به نداى او لبّيك گفتند كه از آن جمله مى‌توان از ميرزا محمدتقى شيرازى در سامراء و شيخ الشريعه از نجف و سيد كاظم يزدى و ديگران نام برد. جمعيتى عظيم به رهبرى علما با سر دادن شعارهايى به سمت بغداد عزيمت كردند تا از آن‌جا به ميدان نبرد با انگليسى‌ها بروند. پايان اين جهاد با شكست و عقب‌نشينى انگليسى‌ها همراه بود. آن نبرد كه به «جنگ روطه» يا «نبرد چهارشنبه» معروف شد، از كاظمين آغاز شد. 1
18. در كتاب «الدرّ النظيم» آمده است: امام كاظم (ع) محلّ بقعه‌اى كه در آن مدفون است را پيش از وفاتش خريده بود. وقتى امام جواد (ع) هم وفات يافت، در همان بقعه كنار جدّش موسى بن جعفر (ع) و پشت قبر آن حضرت به خاك سپرده شد. بر قبر اين دو امام، بنايى ساخته شد كه به آن «كاظمين» مى‌گفتند. زائران شيعه، آن دو امام را از مسجدى كه در آن نزديكى بود و به «مسجد باب التِّبن» شهرت داشت، يا از پشت ديوار آن بقعه زيارت مى‌كردند؛ چون ناامن بود و از اهل غرض و مرض بيم داشتند. «زبيده» همسر هارون‌الرشيد هم قطعه زمينى در آن نزديكى داشت كه بعدها محل سكونت جمعى از شيعيان شد و كارشان غسل مردگان و حفر قبر و امور ديگر مربوط به دفن مردگان بود. سپس شيعيان ديگرى در آن‌جا اقامت گزيدند تا به زائران قبر آن دو امام بزرگوار خدمت كنند و پس از مدتى كوتاه، آن منطقه (مقابر قريش و اطرافش) به يك آبادى تبديل شد و دو ضريح جداگانه بر قبر آن دو امام نهاده شد. در زمان ديلميان كه بيم و خطر و ممنوعيت‌ها از زائران برطرف گشت، بر ازدحام جمعيت و سكونت در آن‌جا افزوده شد. 2
19. علامه مجلسى (رحمه الله) در ذيل رواياتى كه مى‌گويد: «زيارت امام حسين (ع) مقدم بر ديگر ائمه است، امّا زيارت امام كاظم و امام جواد (عليهما السلام) در كاظمين، جامع‌تر و اجرش بيشتر است» ، مى‌نويسد: