513. عمر بن شجاع‌الدين موصلى شافعى (660) :

آن حضرت نهمين امام مى‌باشد كه به تسديد الهى سخن مى‌گفت و موصوف به علم و هدايت‌گرى بوده و فضايل و مناقب ايشان در بين مردم انتشار داشت. ايشان شخصيتى كاملا مقبول و امين بوده است. او وارث پيامبران و محصول الطاف الهى است. ايشان بر قله رفيع علم و بردبارى قرار داشت. او صاحب منطقى بليغ و رسا و گفتارى فصيح بود. ايشان به حق، جواد و بخشنده بود. او داراى چنان عقل و دركى بود كه همه را مبهوت خود كرده بود. عالى‌ترين مضامين روايى از آن حضرت وارد شده و در مناقب و سجايا نيز بالاترين نشانه و جايگاه را دارد. ¹

4. شمس‌الدين احمد بن خلّكان شافعى (681) :

ابوجعفر محمد بن على. . . معروف به «جواد» ، يكى از دوازده امام شيعيان مى‌باشد. . . ايشان از پدران خود تا به على بن ابى‌طالب رضى‌الله عنه به صورت مسند روايت نقل مى‌كرد. . . از ايشان حكايات و اخبار بسيارى نقل شده است. . . ايشان نزد جدّ خود موسى بن جعفر رضى‌الله عنهم در مقبره قريش (در كاظمين) به خاك سپرده شد. ²

5. نورالدين عبدالرحمن جامى حنفى (898) :

وى امام نهم است. . . و از كمال علم و فضل و ادب كه داشت، با كمى سن، مأمون شيفته وى شد و دختر خود ام‌الفضل را به همسرى ايشان درآورد. ³

6. مير محمد بن سيد برهان‌الدين خواند شاه، معروف به «ميرخواند حنفى» (903) :

كمال و فضل و علم و ادب و حكمت امام جواد به مرتبه‌اى بوده كه هيچ كس را از اعاظم سادات، آن مرتبه نبوده و لهذا مأمون شيفته او شده، دختر خود ام الفضل را به وى داد. ⁴

7. غياث‌الدين بن همام الدين حنفى، معروف به «خواند مير» (942) در مقاطع گوناگونى در شرح حال امام، آن حضرت را با القابى چون «امام عالى‌نژاد» و «پسنديده صفات» توصيف كرده ⁵و در احوالات و فضايل امام چنين مى‌گويد:

در اوايل ايام صبى و مبادى اَوان نشو و نما شمايم امامت و سرورى از صادرات افعال آن غنچه گلبن نبوت در دميدن بود و نسايم كرامت و دين‌پرورى از