89 را به حقى كه سائلين بر تو دارند مى‌خوانم و تو را به حق اين رفتنم به سوى تو مى‌خوانم، كه من از روى سرمستى و گردنكشى و ريا و سمعه [از خانه] خارج نشدم، بلكه از بيم خشم تو در پس جلب رضايت تو بيرون شدم، پس تو را مى‌خوانم كه مرا از آتش پناه دهى و گناهانم را بر من ببخشايى، چرا كه هيچ‌كس گناهان را جز تو نمى‌بخشد. [هر كه در موقع خروج از خانه براى نماز اين را بگويد] خداوند به سوى او رو كند و هفتاد هزار فرشته براى او استغفار كنند.
كلام پيامبر اكرم در عبارتِ « انّي أسألك بحق السائلين عليك »، دليل جواز توسل به هر بنده مؤمنى است، و آن حضرت صحابه خويش را به اين دعا امر فرموده است تا مانند او توسل جويند. پيشينيان نيز چه تابعين و چه پيروان آنان، هنگام خروج از خانه براى نماز، همين دعا را به كار مى‌گرفته‌اند و كسى بر آنان خرده‌اى نياورده است!
از همين قبيل است حديث پيامبر (ص) : «مادرم فاطمه بنت اسد را بيامرز و گور وى را وسعت ده به حق پيامبرت و پيامبرانى كه قبل از من بوده‌اند».
طبرانى در «الكبير» اين حديث را آورده است. ابن حبان و حاكم آن را صحيح دانسته‌و از انس‌بن مالك روايت كرده‌اند. مقصود از فاطمه در اين دعا، مادر على عليه السلام است كه پيامبر (ص) را پرورش داد. ابن ابى‌شيبه از جابر و نيز ابن عبدالبر از ابن عباس مانند همين روايت را نقل كرده‌اند كه ابونعيم در «حليه» از انس روايت كرده؛ چنان‌كه حافظ سيوطى در «جامع كبير» آن را آورده است.
از همين قبيل است روايتى كه ترمذى، نسائى، بيهقى و طبرانى به