88 دارد». در اين معنا تكلّف وجود دارد. بهتر آن است كه تفسير (لاٰ يَمْلِكُونَ) ، به معناى « لا ينالون »، (نمى‌رسند) باشد تا استثنا، بدون مقدّر گرفتنِ چيزى (كلمه احد) صحيح [و كامل] باشد.

نيز گفته شده كه معناى آيه چنين است: « لا يملك الشفاعة إلا من قال لا اله الا الله »، يعنى فقط مؤمنان شفاعت مى‌كنند. مانند آيه شريفه‌اى كه مى‌فرمايد:

(وَ لاٰ يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفٰاعَةَ إِلاّٰ مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ) . (زخرف: 86)

كسانى را كه غير از او مى خوانند قادر بر شفاعت نيستند، مگر آنها كه شهادت به حق داده‌اند.

و شهادتِ به حق، همان گفتن «لا اله الا الله» است.

از آنجا كه مراد از توسل به انبيا و اوليا و صالحين، و طلب از آنان، در واقع شفاعت خواستن از آنان است، و خداوند نيز خبر داده كه آنان صاحبان شفاعتند، چه چيز مانع طلب چيزى از آنچه به اذن خداوند مالك آن‌اند مى‌شود؟! پس جايز است كه از آنان طلب كنى تا از آنچه خداوند ايشان را عطا كرده به تو عطا نمايند. آنچه ممنوع است، شفاعت خواستن از بت‌هايى است كه مالك شفاعت نيستند.

روايات توسل

علاوه بر آيات ياد شده، روايات متعددى نيز بر جواز توسل دلالت دارد. از همين زمره است آنچه ابن ماجه به اسناد صحيح از ابوسعيد خدرى روايت كرده است كه رسول خدا (ص) فرمود:

هركس از خانه‌اش براى نماز خارج گردد و بگويد: خداوندا! من تو