85ابن عباس مى‌گويد: «وسيله، هر چيزى است كه با آن به خداوند متعال تقرب جسته شود».
وهابيان، وسيله را منحصر به اعمال انسان مى‌دانند و اين باطل است؛ چرا كه ظاهر آيه، به ذوات تخصيص دارد [نه به معانى]. خداوند در اين آيه مى‌فرمايد: (اتَّقُوا اللّٰهَ) و تقوا عبارت است از انجام افعالى كه بدان امر شده‌ايم و ترك افعالى كه از آن نهى گرديده‌ايم. پس اگر وسيله را به اعمال تفسير نماييم، امر به ابتغاى وسيله، تأكيدى براى امر به تقواست؛ برخلافِ وقتى كه مقصود از وسيله، ذوات باشد كه در اين صورت امر تأسيسى مى‌شود [كه دو چيز خواسته شده: تقوا و اتخاذ وسيله] كه بر تأكيد رجحان دارد.
از ديگر دلايل، آيه شريفه‌اى است كه مى‌فرمايد:
(أُولٰئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلىٰ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ) . (اسراء:57)
كسانى را كه آنان مى‌خوانند، خودشان وسيله‌اى [براى تقرب] به پروردگارشان مى‌جويند، وسيله‌اى هرچه نزديك‌تر.
ابن عباس مى‌گويد: اينان [كه به دنبال وسيله‌اند] عيسى و مادرش و عزير و ملائكه هستند.
تفسير آيه چنين است كه كفار، پيامبران و ملائك را به عنوان پروردگار خويش مى‌پرستيدند. خداوند به آنان مى‌فرمايد: «اينان كه شما آنها را مى‌پرستيد، خودشان به وسيله كسانى كه به ما نزديك‌ترند، به ما تقرّب مى‌جويند. پس شما چگونه آنان را پروردگار خود مى‌دانيد درحالى‌كه آنان بندگانى هستند نيازمند به پروردگار خويش، و به كسانى كه منزلت بالاترى نزد خداوند دارند، متوسل مى‌شوند تا به خدا تقرب جويند!».