5) 5 در همان سال نايب بگيرد و چنانچه عذرش زايل شد و استطاعت مالى باقى بود بنابر احتياط دوباره خودش حج به‌جا آورد. آية الله سبحانى: استطاعت بدنى شرط مباشرت است اين افراد با يأس از بهبودى بايد نائب بگيرند. آية الله صافى، آية الله گلپايگانى: اگر از جهت مالى قدرت دارد و از جهت صحّت بدن استطاعت ندارد و اميد خوب شدن ندارد واجب است نايب بگريد، بلكه احوط نايب گرفتن است براى كسى كه اميد خوب شدن دارد، پس اگر رفع عذر شد، خودش نيز به حج برود، مگر اينكه پس از رفع عذر استطاعت مالى نداشته باشد. (مجمع المسائل، ج1، مسأله 18 ص431)..

1) . آية الله اردبيلى: و از تمكن در آينده نيز مأيوس است. آية الله خويى: اگر دارا و ثروتمند است و توانايى مباشرت اعمال حج را ندارد يا دشوار و با مشقت است بايد نايب بگيرد. و وجوب نايب گرفتن، مانند وجوب حج فورى است. (مناسك، مسأله 63). آية الله زنجانى: اگر احتمال مى‌دهد كه بتواند در آينده همزمان با متعارف مردم منطقه، به حج مشرف شود - ولو با تحصيل استطاعت طريقى و بدنى و... - فوريت حج از او ساقط است، ولى بايد استطاعت از جهات غير مالى را تحصيل كند تا بتواند به حج مشرف گردد و اگر راه انجام حج منحصر به استفاده از اين پول باشد تا نياز مبرمى پيش نيامده نبايد آن را مصرف كند؛ لكن اگر ضرورتى پيش آمد و مال را مصرف كرد از استطاعت مى‌افتد، لذا در كشورهايى كه - مانند ايران - باز شدن راه حج، منحصر به ثبت‌نام است بر كسى كه استطاعت مالى دارد ثبت‌نام واجب است. و كسى كه استطاعت مالى دارد چنانچه از پيدا كردن استطاعت از جهات ديگر نااميد است بايد با قصد قربت براى حج در اولين سال ممكن نايب بگيرد و اين حج كفايت از حجةالاسلام مى‌كند، هرچند بعد از حج عذر او برطرف شود؛ و فرقى بين بيمارى و غير آن نيست؛ و در هر حال كسى كه استطاعت مالى دارد اگر با تحمل حرج، خودش حج به‌جا آورد مجزى است. آية الله سيستانى: كسى كه تمكن مالى دارد ولى توانايى مباشرت حجّ را ندارد و اميد اينكه بتواند در آينده انجام دهد ندارد، واجب است نايب بگيرد و اگر مباشرت براى او حرج و مشقّت داشته باشد، مى‌تواند نايب بگيرد، گرچه مباشرت افضل است و به هر حال همچنان كه وجوب مباشرت فورى است، وجوب استنابه نيز فورى است. آية الله مكارم: يعنى در موقع حج استطاعت بدنى و باز بودن راه را ندارد.

2) . آية الله بهجت: در صورتى كه موضوع وجوب استنابه، كه يأس از رفع مانع است، محقّق نشده باشد. (كتاب حج، ص18 و 19).