64 رياضت ببيند و تربيت شود تا راه رستگارى و كمال را بپيمايد و به مقصد برسد. 1
شهيد مطهرى، يكى از فلسفه‌هاى احرام را «رياضت» دانسته، مى‌گويد:
محرمات احرام كه فقها مجموعاً آنها را 24 تا دانسته‌اند از نظر روح و معنى و فلسفه روحى و اخلاقى و اجتماعى چند نوع‌اند: ...نوع سوم از قبيل رياضت‌دادن نفس است به تقوا؛ چنان‌كه حضرت على(ع) فرمود: «
واِنَّما هِي نَفْسي ارُوضُها بِالتَّقوى لِتَأْتِي آمِنَةً يوْمَ الْخَوفِ الاَكْبَرِ وَ تَثْبُتَ عَلى جَوانِبِ الْمَزْلَقِ » 2؛ «من نفس خود را با پرهيزكارى مى‌پرورانم، تا در قيامت كه هراسناك‌ترين روزهاست در امان و در لغزش‌گاه‌هاى آن ثابت‌قدم باشد».
امورى كه در احرام تحريم شده است، حسّ مقاومت در برابر آنها در انسان تقويت مى‌شود از قبيل صيد، مباشرت با زن، اذيت و آزار حيوان‌ها بلكه تحمل اذيت آنها، بوى خوش، نگاه در آينه، لباس دوخته، زينت، دروغ‌پردازى و ناسزاگويى و جدال. در تحريم صيد، حسّ شكارچى‌گرى را از انسان مى‌خواهد بگيرد، حسّ آزار را از انسان مى‌گيرد، قدرت تحمل اذيت و قدرت حلم به انسان مى‌دهد. احرام به انسان مقاومت در مقابل ميل جنسى را مى‌دهد و ترك استظلال و ترك نازپروردگى را. 3
انسان چاره‌اى ندارد از اينكه در همه عمر در حال احرام به‌سر برد و محرم باشد. تحمل بعضى محروميت‌ها براى رسيدن به سعادت، لازم است. هر رژيم تربيتى را كه شما در دنيا پيدا كنيد براساس لاقيدى مطلق و بى‌باكى و بى‌ارادگى نيست، بالاخره يك سلسله چيزها را تحريم مى‌كند. 4