107 صورت مى‌پذيرد كه شعار و عمل درهم آميزد و نشانه‌هاى صدق ذكر و عبادت، در عمل آشكار شود. پس لبيكى راستين خواهد بود كه كردار حاجى را همسو با خواست و رضايت خداوند و امر و نهى‌هاى
او تنظيم نمايد، و به او دل و جان و عملى برابر آنچه پروردگارش مى‌پسندد، موهبت كند.
«زائر بايد با لبيك خويش در برابر خدا، از مخالفت او اجتناب ورزد، روزه معصيت بگيرد و شعله نافرمانى را در درون خود خاموش كند. اگر لبيك، اجابت دعوت خداست، ردّ دعوت‌هاى نفسانى و شيطانى هم هست. زائر با لبيك گفتن مصمم مى‌شود كه گناه نكند، و شهادت مى‌دهد كه از معصيت دورى ورزد. سزا نيست كه اين تصميم و شهادت، دروغ باشد. گناه و معصيت نيز طيف گسترده‌اى دارد: گناهان زبان، دست، پا، چشم و... . كسى كه صادقانه لبيك مى‌گويد، تصميمى سرنوشت‌ساز گرفته و لبيك خود را نقطه عطف حيات خويش قرار داده است تا بر اثر آن از همه گناهان دورى ورزد.
لبيك آغاز مجاهدت است؛ شروع تحريم‌هايى كه او را در دورى از حرام‌ها آبديده مى‌كند. احرام، نويدبخش حقيقت‌هايى است كه در آينده عمر، پيش روى زائر مى‌آيد. لبيك، شالوده مناسك حج است؛ پايۀ ورود به حرم الهى است. لبيك، روزنه‌اى به رحمت الهى مى‌گشايد، فريادى است كه عليه طغيان نفس برمى‌آيد. لبيك زائر، طاغوت درون را در هم مى‌شكند، دامان نفْس را از غبار وسوسه‌ها و شيطنت‌ها پاك مى‌كند و حريم درون را از حيله‌ها، نيرنگ‌هاى نفسانى مى‌زدايد. لبيك، سلامت نفس، پاكى روح و آشتى با آسمان را به ارمغان مى‌آورد. لباس تلبيه، لباس توبه، ورع، زهد، عشق و توجه است، و زائر با لبيك خويش گامى به‌سوى بهشت برمى‌دارد». 1
لبيك راستين، يعنى شخص در دوستى با خدا صادق است، و چون دوستى او