53خود را از كسانى كه به ما ستم كرده‌اند، به خدا واگذار مى‌كنيم؛ زيرا ما سرپرست مؤمنانيم و تنها براى حفظ حقوق آنها در برابر ستمكاران، حكومت را مى‌پذيريم و درصدد بازستاندن حقوق خود نيستيم. 1
نكته قابل توجه اين است كه احقاق حقوق مؤمنان، يكى از شاخصه‌هاى مردان الهى و متصل به بى‌نهايت است كه امام معصوم به عنوان يك وظيفه از آن ياد مى‌كند. حقوق مردم و سرپرستى و ولايت بر مردم، كارى نيست كه انسانِ درگير در تلاطمات نفسانى بتواند از آن به سلامتى عبور كند.
امام در اين جملات قصار به همه بشريت اعلام مى‌كند كه حكومت‌پذيرى انسان‌هاى الهى بر مردم، براى خود مردم است و اگر نفع و ثمرى بر آن مترتب گردد، اولين گروهى كه از آن بهره‌مند مى‌گردند، خود مردم خواهند بود.
شهادت و زيارت
الف. آگاهى على (عليه السلام) از شهادت خود:
اميرمؤمنان بارها شهادت خود را پيش‌گويى كرده و فرموده بود كه محاسنم به خون سرم خضاب خواهد شد. آن امام مظلوم، حتى قاتل خويش را نيز به خوبى مى‌شناخت!
حسن بن جهم گويد: به حضرت رضا (عليه السلام) عرض كردم: همانا اميرالمؤمنين (عليه السلام) قاتل خود را شناخته بود و مى دانست كه در چه شبى و در چه مكانى كشته مى‌شود و چون نعره مرغابيان را در خانه شنيد، فرمود: «اينها نعره‌زنانى هستند كه نوحه‌گرانى پشت سر دارند» و چون ام‌كلثوم عرض كرد: كاش امشب در خانه نماز بخوانى و براى نماز جماعت، ديگرى را بفرستى، نپذيرفت و در آن شب بدون اسلحه در رفت و آمد بود؛ در صورتى كه ميدانست ابن‌ملجم (لعنه اللَّه) او را با شمشير ميكشد و اقدام به چنين كارى جايز نيست.
امام رضا (عليه السلام) فرمود: آنچه گفتى درست است؛ ولى خودش اختيار فرمود كه در آن شب، مقدرات خداى عز وجلّ اجرا شود. 2
ب. مكان قبر اميرالمؤمنين (عليه السلام) :
بنا بر وصيت ايشان به حسنين جسم مطهرشان در شب و به صورت پنهانى دفن شد؛ از اين رو تا مدت‌ها به جز اندكى از خواصّ شيعه، كسى از قبر آن حضرت اطلاع نداشت، تا اين‌كه حضرت صادق (عليه السلام) در زمان سفّاح (اولين خليفه عباسى) هنگامى كه به عراق تشريف آوردند، به جمع كثيرى از شيعيان و اصحاب خود قبر آن حضرت را نشان دادند و براى قبر ايشان علامتى ساختند. از اين رو بايد گفت كه بر اساس نقل هاى متواتر قبر شريف آن حضرت در همين موضع معروف در نجف است. راوى گويد از