177در كتاب آمده است. به ترتيب زمان (از قرن ششم تا دوازدهم) 83 نفر را نام برده كه آخرين آنها محمد بن يوسف الجامعى «محيالدين» (1219 قمرى) است.
جلد شانزدهم موسوعه با عنوان «شعراء النجف - القرن الثالث عشر» در 401 صفحه تنظيم شده است.
در آغاز اين جلد، به نجف اشرف در قرن سيزدهم و عوامل شكوفايى شعر در آن توجه شده و عامل اوّل آن را مرجعيت دينى و عامل دوم را رخدادها و حوادث عمومى ذكر كرده است. سپس 89 نفر از شاعران نجف را نام برده كه اولين آنها «ابوالحسن كوثر النجفى» است و قصيده‌اى نيز از وى آورده كه پيرامون بشارت به ساكنان كوفه و نجف اشرف و مجاوران حرم اميرالمؤمنين (عليه السلام) است. آخرين فرد نام برده شده، «عباس القرشى» است. وى بخشى از علوم را در نجف اشرف فرا گرفته، اما در ادب و شعر معروف بوده است. سپس چند بيت از اشعار او آمده است.
جلد هفدهم موسوعه با عنوان «شعراء النجف؛ القرن الرابع عشر - القسم الاوّل» در 413 صفحه تنظيم شده است.
در مقدمۀ اين جلد ميگويد: قرن چهاردهم هجرى در كشور عراق، بلكه در بين امت اسلامى و عموم مردم جهان حوادث بسيار مهمى روى داد كه سرآغاز آن جنگ جهانى دوم بود و آثار آن در بُعد سياسى، اجتماعى، فرهنگى و اقتصادى نمود داشت و در اين زمينه‌ها معادلات جهانى را تغيير داد. نجف در قلب اين حوادث و رخدادها بود و بدين جهت براى مبارزه با توطئه‌هاى دشمنان، گروهى را سازماندهى كرد. شايد اين رخدادهاى مهم، عامل نخستين و اساسى براى تحوّل شعر و حركت جديد فرهنگى در نجف اشرف و عراق بود؛ همان‌گونه كه چاپخانه‌ها و انتشارات و مجلاّت و روزنامه‌ها و از همه مهم‌تر كتابخانه‌هاى عمومى در اين زمينه نقش‌آفرين بوده است.
نخستين شاعر از ميان علماى نجف كه نام برده شده،