7
1. نويسندگى اميرالمؤمنين (ع)
اميرالمؤمنين (ع) يكى از كُتّاب وحى و بلكه سرآمد كاتبان وحى است. مى‌دانيم كه عده‌اى در اطراف وجود رسول خدا (ص) بودند كه آيات قرآنىِ نازل شده را مى‌نوشتند و از آنان با عنوان «كاتبان وحى» ياد شده است. در بين ايشان هيچ‌كدام به پاى حضرت امير مؤمنان على (ع) نمى‌رسد؛ چون جداى از موقعيت ويژ ايشان، هميشه همراه رسول خدا (ص) بودند و از زمان نزول اولين آيات تا پايان نزول قرآن كريم، همراه و همگام پيامبر خاتم (ص) بودند. علاوه بر آن، ايشان پس از نزول آخرين آيات، گردآورى نهايى قرآن كريم را انجام دادند و اين قرآن، با ويژگى‌هاى كاتبش، دربردارند نكات مهمى است كه براى فهم آيات آن، بسيار كارساز است.
غاصبان خلافت، براى تصاحب كرسى خلافت، بشر را از گنجينه‌هاى بسيارى محروم كردند. يكى از اين گنجينه‌ها قرآنى است كه على بن ابى‌طالب (ع) گرد آورد. ويژگى‌هايى در قرآنِ كتابت شده توسط اميرالمؤمنين وجود دارد كه آن را ممتاز ساخته است. اگرچه آن قرآن، همين قرآنِ در دست ماست و بايد بر اين نكته تأكيد كنيم و نبايد بر شيعه بتازند و بگويند كه شيعه به قرآن ديگرى معتقد است، با اين حال، مطالبى دربار فهم آيه‌هاى قرآن در آن آمده بود؛ مطالبى دربار شأن نزول و توضيح و تفسير و تأويل آيه‌ها. متأسفانه امروز از اين فيض و گنجين بزرگ محروم شده‌ايم. آن قرآن وجود دارد و اكنون نزد حضرت امام زمان (ع) است.