124احتياج در ايشان ديده نمى‌شود. اين طلّاب پدرانى دارند كه با كمال سخاوت مخارج ايشان و بلكه اضافه بر آن را تقبّل مى‌كنند. امّا اين گروه از طلاب مشكلى نيز دارند، و آن مهمانى‌هاى وقت و بى‌وقت و غيرضرورى كه مانع بزرگى در راه درس خواندن و تحقيق است. از اين رو اوقات روز را غالباً بيرون از منزل و در كلاس‌هاى درس و مباحثه به سر مى‌كنند و شب‌هنگام، ديروقت به منزل بازمى‌گردند. برخى طلّاب ايرانى و آذربايجانى كه وضع مالى خوبى دارند، چنين زندگى مى‌كنند.
حجره
حجره نيز عرفاً براى استراحت و صرف غذاست و براى درس و بحث از حجرات بيرون مى‌آيند. غالب طلّابى كه در مدرسه حجره دارند، مجرّدند. برخى از طلّاب بومى نيز ممكن است در مدرسه داراى حُجره باشند؛ مانند آنهايى كه نمى‌توانند در منزل، فضاى مناسب و آرامى براى تحقيق و مطالعه فراهم كنند. در ميان اين طلّاب بومى، هم مجرّدها حضور دارند و هم متأهلين.
بيشتر مدارس نجف متشكل از طلّاب بومى و غير بومى است، ولى تعدادى از مدرسه نيز وجود دارد كه مخصوص طلّاب شهرستانى است؛ مثل مدرسه ايروانى كه براى طلّاب ترك‌زبان و مدرسه عامليين كه براى طلّاب لبنانى و مدرسه هندى كه براى طلّاب هندوستانى است.
استاد در انتخاب مَدرس آزاد است؛ فقط بايد جايى باشد كه در شأن درس و تدريس و مباحثه باشد. طلّاب