163بن ابى‌طالب و بر اولاد اطهارش كه آيات حق را مفسرند و ولايات صدق را مدبّر؛ سرگشتگان وادى حيرت و فروماندگان باديه ظلمت را محبتشان مفتاح ابواب عرفان است و ارادتشان مصباح اسباب ايقان. مقصود از نگارش اين اوراق آن‌كه چون ناصرالدين‌شاه قاجار. . . رأى همايونش بدان قرار يافت كه مزرعۀ آمال شيعيان را سحابى و طريقه حقه اثنى‌عشريه را آبى آورد، رونق و رواج مذهب جعفرى را بذل طلاى خالص موفق شد و امامين الهمامين عسكريّين را به اهداى گنبد زرين مويّد آمد. 1
اين سفرنامه بعد از تصحيح، ويرايش و توضيحاتى كه در خاتمه هركدام از فصول شش‌گانه آن آمده، به همراه فهرست اعلام، تصاوير و اسناد و تصاويرى از مؤلف، در سال 1370 شمسى توسط مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگى در شمارگان 4000 نسخه، در قطع وزيرى در 243 صفحه، به زيور طبع آراسته گرديده است.
توجه به آداب و سنّت‌هاى مذهبى
با آن‌كه عضدالملك سرپرستى هيأتى رسمى را در سفر به عتبات عراق بر عهده داشت، ولى تقيّد وى به نماز اوّل وقت، عبادت و اذكار در منازلى كه متوقف مى‌نمود، به چشم مى‌خورد. همچنين تلاش دارد تا امام‌زاده‌هاى قرار گرفته در آبادى‌هاى مسير را با رعايت آداب خاصى زيارت كند. براى نمونه:
جمعه بيست‌ودوم ذى‌قعده، اول طلوع آفتاب از جهرود به عزم منزل سياوشان سوار شده، راونه شديم تا يك