91افزون بر اين، شهرت موجود هم علم‌آور است و كافى؛ آن هم در سرزمينى كه داعى براى حفظ اين مسائل نبود. استاد بزرگوار ما مرحوم آيت‌الله العظمى حاج ميرزا جواد تبريزى اعلى الله مقامه الشريف بر اين نكته تكيه فرموده است. ايشان كه دلى سوخته و آكنده از عشق به خاندان عصمت وطهارت داشت، به هنگام بيمارى به زيارت مرقد شريف حضرت رقيه در شام شتافت و در آن‌جا سخنانى پيرامون آن حضرت به زبان عربى ايراد نمود كه ترجمه آن چنين است:
«يادگيرى احكام شرعى و فراگيرى مسائل فقهى، از برترين كارهاست. شما مى‌دانيد كه در رابطه با ثبوت موضوعات خارجى، حدودى وجود دارد و در همه و يا بيشتر آنها بايد بينه اقامه گردد؛ ولى در پاره‌اى از امور، مجرد شهرت كافى است و نيازى به اقامه بينه يا چيز ديگرى ندارد؛ مثل آن‌كه كسى زمينى را بخرد و پس از آن به وى گفته شود كه اين زمين، وقف بوده است. از امام (ع) حكم اين مسئله را پرسيدند، حضرت فرمود: اگر بين مردم مشهور باشد كه اين زمين وقف است، خريد آن جايز نيست وآن را پس بده، و از اين قبيل است حدود منى و مشعر، (كه با شهرت ثابت مى‌شود) . مقابر نيز چنين هستند. ممكن است كسى دويست سال پيش در جايى دفن شده باشد و الآن كسى نباشد كه خود محل دفن وى را در اين مكان ديده باشد، ولى بين مردم مشهور باشد كه در اين مكان دفن شده است. اين شهرت كافى است. از اين‌گونه است مقام و مزار حضرت رقيه بنت الحسين (رحمه الله) كه از اول مشهور بوده است. گويا حضرت امام حسين (ع) نشانى را از خود در شام به يادگار نهاده است تا