146آتشسوزى را جبران كرد و اطراف شهر كربلا را با حصار استوارى محصور ساخت. اين بارو همان است كه ابنادريس در 558 هجرى در كتاب «المواريث» و «السرائر» ثبت كرده است، 1
دوران فرمانروايى «آلْب ارسلان» و «ملكشاه سلجوقى» اوج قدرت امپراتورى سلجوقى به شمار مىآيد. اگرچه اين سلسله گرايشهاى سنىگرى داشتند، اما شيعيان دوازدهامامى در اين دوره، مقتدر بودند و عدهاى در محافل و معابر، از فضيلتهاى ائمه سخن مىگفتند كه به مناقب خوانان معروف بودند. فرهنگ تشيع نيز راه شكوفايى را سپرى كرد و علماى بزرگ، آثار گرانسنگى تأليف كردند. طبرسى صاحب «مجمع البيان» ، شيخ طوسى مؤلف «التبيان» و آثار ديگر، و ابنادريس حلى صاحب «السرائر» از آن جملهاند. پادشاهان سلجوقى اين درخشندگى را مورد توجه قرار مىدادند. ملكشاه سلجوقى در سال 479 هجرى به زيارت بارگاه امام حسين (ع) رفت و دستور داد تا اماكن و ديوارهايى را كه دچار ضايعات و فرسودگى شده بود، بازسازى و تعميركنند و معماران نهايت ذوق و هنر خويش را در اين مكان به كار گيرند. در سال 529 هجرى مردم بسيارى رهسپار عراق شدند و حرم امام حسين (ع) را در كربلا زيارت كردند و هيچ كدام از كارگزاران سنى مذهب سلجوقى، متعرض زائرين نگرديد. در ربيعالثانى 553 هجرى «المقتفى بالله» اگرچه به قصد شهر انبار حركت كرد، ولى از فرات گذشت و مرقد امام حسين (ع) را زيارت كرد. 2
از عصر مغولان تا روى كار آمدن صفويان
در زمان هلاكوخان مغول و به فرمان وى از 22 محرم 656 هجرى، بغداد مركز حكمرانى و خلافت عباسيان، محاصره شد و سرانجام پس از هجومى سنگين كه با قتل و خرابى بسيار همراه بود، دولت 525 ساله عباسى برافتاد و دستگاه خلافت به كلى از ميان رفت. به دنبال آن، شهرهاى عراق يكى پس از ديگرى به دست مغولان افتاد و چون هلاكو بر اين نواحى تسلط يافت، گروهى از بزرگان شيعه با وى گفتوگو و مكاتبه كردند و از او امان خواستند. هلاكو نيز فرمانى صادر كرد كه موجب شادمانى شيعيان علاقهمند به عتبات عراق را فراهم ساخت و نجف و كربلا از قتل و غارت مغولان مصون ماند. در اين وضع تازه كه ديگر خبرى