79آن به كربلاى معلا و پس از مدتى به حوزه هزار ساله نجف اشرف منتقل شد. در اهميت حوزه حلّه در آن زمان، همين بس كه صاحب «رياض العلماء» نقل كرده كه در حلّه، فقط در طول يك قرن پانصد مجتهد به پا خواسته، تا چه رسد به قرن‌هاى مختلف.
اهالى اين شهر، شيعه دوازده امامى‌اند. 1بسيارى از خانواده‌هاى بزرگ علمى و ريشه‌دار مانند بيوت آل مطهر، آل طاووس، كاشف الغطاء، ابن نما، آل سعيد، آل معيه و. . . از اين شهر برخاسته‌اند و بسيارى از عالمان بلندآوازه شيعه همانند علامه حلى، محقق حلى و. . . به اين شهر منسوبند. 2در اين گفتار به زندگى علمى چهار تن از دانشمندان اين شهر كه در زمان خود، مركز بزرگ فرهنگى جهان اسلام بوده اشاره مى‌كنيم:
سيد عبدالكريم بن احمد بن طاووس
شجره طيبه وى از اين قرار است:
سيد ابوالمظفر غياث‌الدين عبدالكريم بن احمد بن موسى بن جعفر بن محمد بن احمد بن محمد بن احمد بن محمد طاووس بن اسحاق بن حسن بن محمد بن سليمان بن داوود بن حسن مثنى بن حسن بن على بن ابى‌طالب (ع) .
وى در ماه شعبان 648 يا 647 هجرى در كربلاى معلى ديده به جهان گشود 3و در شهر حله پرورش يافت و عمده تحصيلات خود را در بغداد پى‌گرفت. در يازده سالگى حافظ كل قرآن شد و در چهارده سالگى (پيش از بلوغ) به درجه والاى اجتهاد رسيد. در عرض چهل روز از نوشتن درس معلم بى‌نياز گرديد؛ در حالى كه بيش از چهار بهار از عمر مبارك وى سپرى نشده بود.