19گويند. مثل زيارت جامعه، زيارت عاشورا، زيارت وارث و. . . .
همچنين به كتابچه و جزوه‌اى كه مشتمل بر متون زيارتى باشد و در حرم‌ها خوانده شود، زيارتنامه گفته مى‌شود. اين متن‌ها گاهى از امامان روايت شده (زيارت مأثوره) و گاهى هم علما و بزرگان دين ابداع و تنظيم كرده‌اند. به برگه جواز عبور از مرز در سفرهاى زيارتى هم در قديم، زيارتنامه گفته مى‌شد.
زيارت نيابى
گاهى زائر براى خود زيارت مى‌كند و گاهى به نيابت از شخصى ديگر (چه مرده و چه زنده) و ثوابش را به آن شخص هديه مى‌كند. در مورد حج هم «حج نيابتى» اصطلاح رايجى است و احكام خاصى دارد. به زيارتى كه به نيابت از شخص ديگر باشد، زيارت نيابى گفته مى‌شود و به اين زائر، «نايب الزياره» گويند. از اين رو گاهى كسى كه به سفر زيارتى رفته، در ملاقات با دوستان و بستگانش، براى نشان دادن ارادت خود به آنان و اظهار اين كه در آن حرم به ياد شما بودم و از طرف شما هم زيارت كردم، مى‌گويد: «نايب الزياره بودم» . 1