٢٨ سلامتى و بهداشت يا تقويت اراده خود، نذر كند كه فلان عمل را انجام ندهد، مثلاً سيگار نكشد، نذر او صحيح است. نذر از اين جهت، مثل خريد و فروش است كه مى‌تواند انگيزه‌هاى مختلف داشته باشد.
در واقع نذركردن، عمل استحبابى نيست كه نياز به قصد قربت داشته باشد.
دو - مورد نذر
آيا عملى كه مورد نذر قرار مى‌گيرد، بايد با قصد قربت انجام شود، مثلاً اگر شخصى چنين نذر كند كه براى خدا بر عهده من است خانه‌اى براى زيد تهيه كنم؛ آيا هنگام تهيه خانه، بايد قصد قربت داشته باشد؟
اين شخص بايد نيت كند براى وجوب عمل به نذر، خانه را تهيه مى‌كنم كه اين نيز ميان فقها محل ترديد است؛ زيرا همگى قبول ندارند كه مورد نذر بايد يك عمل عبادى باشد، بلكه مى‌تواند از امور دنيوى باشد. ازاين‌رو بسيارى معتقدند كه در نذر به ترك سيگار، همينكه سيگار را ترك كند، هرچند به نيت غير الهى، مثل رعايت مسائل بهداشتى يا حياى از ديگران و... به نذرش عمل كرده است. پس مورد نذر و عمل به آن در واقع عمل عبادى نيست كه انجام‌دادنش با نيت غير الهى، حرام يا شرك باشد. بر فرض اينكه قصد قربت هم لازم باشد، عمل چنين شخصى فقط باطل است، نه حرام و شرك‌آلود. ما بايد ميان بطلان عمل و حرمت آن‌فرق بگذاريم؛ مثل اينكه كسى به نيت رعايت مسائل بهداشتى روزه بگيرد كه در اين صورت روزه او باطل است، نه حرام.
