27 مى‌طلبد و خداوند نيز براى آنكه او دچار فتنه شود، خواسته‌اش را برآورده مى‌كند.
او در ادامه مى‌گويد كه مسلمان، باور و يقين دارد كه دعا و يارى خواستن، عبادت است و عبادت بايد فقط براى خدا انجام شود همان‌گونه كه در قرآن آمده است: وَ أَنَّ الْمَسٰاجِدَ لِلّٰهِ فَلاٰ تَدْعُوا مَعَ اللّٰهِ أَحَداً (جن: 18). نذر هم عبادتى است كه بايد فقط براى خدا انجام شود و در روايت است كه امام صادق(ع) از نذر كردن براى غير خدا نهى كرده است.
پاسخ
نويسنده در فراز مذكور، مطالب مختلفى را به گونه‌اى نامرتب و غيرمنطقى ذكر كرده است كه تحليل آن نياز به دسته‌بندى دارد:
الف) نذر و احكام آن
يك - نذر بدون ذكر نام خدا
بين فقها اجماعى است كه در نذر بايد «نام خدا» ذكر شود وگرنه صحيح نخواهد بود؛ يعنى نذركننده بايد خود را مديون خداوند بداند و لفظ «الله» را بگويد. اما اگر خود را مديون خدا نداند و لفظ «الله» را ذكر نكند و قصد قربت ننمايد يا نام ديگرى را ذكر كند، نذر او صحيح نيست.
با اين حال، دليلى وجود ندارد كه نذر، عبادتى همانند قرائت قرآن باشد كه گوينده به قصد قربت، آن را انجام دهد؛ بنابراين اگر براى