17

ب) گزيده‌اى از تاريخچه و شخصيت امام حسين عليه السلام

حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام ، بنابر آنچه مشهور است، در سوم شعبان سال سوم يا چهارم هجرى در «مدينه منوره» متولد شد.

نام مباركش «حسين» و كنيه معروف ايشان «ابوعبدالله» و ملقب به «سيدالشهداء» است. ايشان سبط رسول خدا (ص) و فرزند على بن ابى‌طالب عليه السلام و حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام است. هنگامى كه پيامبر اسلام (ص) رحلت فرمود، پسر بچه‌اى شش يا هفت ساله بود، مادر گرامى ايشان نيز اندكى پس از رحلت رسول‌خدا (ص) ، در اثر ظلم و اذيت دشمنان به شهادت رسيد.

امام حسين عليه السلام سى سال پس از پيامبر (ص) ، در سايه امامت پدر بزرگوارش به‌سر برد. سپس به مدت ده سال، در دوران امامت امام حسن مجتبى عليه السلام با آن حضرت زندگى كرد و پس از شهادت امام مجتبى عليه السلام ، در حالى كه 47 ساله بود، امامت شيعيان را به مدت ده سال برعهده داشت. در اين مدت، به صلح‌نامه برادرش با «معاويه»، پاى‌بند بود. سرانجام پس از مرگ معاويه، در نيمه رجب سال 60ه.ق به امرالهى عليه دستگاه ظلم و فساد «بنى‌اميه» كه اساس اسلام را در معرض نابودى قرار داده بود، قيام كرد و در 28 رجب سال 60ه.ق راهى «مكه» شد و از آنجا به دعوت مردم عراق در روز چهارشنبه نهم ذى‌حجه، حج يا عمره تمتع خود را به عمره مفرده تبديل كرد و با اهل و خانواده به سوى عراق رهسپار شد و سرانجام، در سرزمين كربلا با هدف احياى اسلام و افشاى نفاق، با تعدادى از خاندان و اصحاب با وفايش، روز عاشوراى سال 61ه.ق، به دستور «يزيد بن معاويه» و مأموريت «عبيدالله بن زياد» و فرماندهى «عمربن سعد» با مظلوميت تمام به شهادت رسيد و سر مطهرش و ديگر شهيدان خاك كربلا، بالاى نيزه‌ها رفت تا بدين‌ترتيب، چراغ راه رهروان حق و آزادگى باشد. ¹