1) 1- با توجه به سخن مقدسى، نظر عاتق، اعتبار بيشترى مى‌يابد؛ چون دليلى نداشت كه پيامبر از راه طولانى‌تر استفاده كند؛ مضافاً بر اينكه در جايى تأكيد بر كوتاه‌ترين راه براى رسيدن به مدينه نيز داشته است. در اطلس جهان اسلام، مسير هجرت از عرج عبور مى‌كند، امّا مسير طبيعى وارد منصرف والرويثه و الروحاء... مى‌شود و از عرج عبور نمى‌كند؛ ص 63. از طرفى ورود كاروان‌هاى حج به عرج، در عهد پيامبر معمول بوده و پيامبر در مسير حجة الوداع، در عرج فرود آمده است. مغازى، ج 3، ص 837. و اين از اعتبار رأى عاتق مى‌كاهد چون چنان‌كه گفتيم پيامبر احتمالاً از عرج به بعد، هيچ نگرانى از تهديد قريش نداشته است. سيره ابن كثير نيز تأكيد بر ورود به عرج دارد. ج2، ص 255. در نهايت بايد گفت كه پيامبر از وادى عرج و منطقه كوهستانى و گردنه عرج عبور كرده است چون مسئله اختفا و تعقيب قريش در همه مسير مطرح نبوده و نيز بيشتر روايات تأكيد بر عبور از عرج دارد و برخى به طور صريح گفته‌اند «لزم الطريق الى المدينة» و مسير عادى كاروان‌ها نيز از عصر پيامبر و در اعصار بعد، از عرج مى‌گذشته است و امروزه نيز جاده بزرگ اصلى از آن عبور مى‌كند. روض المعطار نيز بر عبور پيامبر از وادى عرج تأكيد دارد؛ ص 409 و در آنجا از مسجد عرج نام مى‌برد كه در سه ميلى آن، مسجد عرج قرار دارد. به گفته عاتق (ص 232) امروزه نيز در آن منطقه، در انتهاى عرج، جايى به نام وطيه وجود دارد كه همان قدمگاه است و بين مردم مشهور است كه در اينجا، جاى پاى پيامبر است. عرج اول تهامه است؛ روض المعطار، ص 163. سپس پيامبر وارد بطن رئم كه در وادى عقيق قرار دارد، مى‌شود. اين وادى از نزديك چاه‌هاى ماشى، در وادى النقيع گسترده مى‌شود. طبرى مى‌گويد: «حتى توافوا طريق العرج و سلك ماء يقال له الغائر، عن يمين ركوبة حتى يطلع على بطن رئم؛ ج2، ص374». اين گفته بر ورود به عرج تأكيد دارد.