1) . زهرى گويد: راهنما آنها را از راه اذاخر، يعنى راه سواحل برد؛ المغازى النبويه، ص 101. او محل ملاقات با سراقه را نيز در نزديك ساحل مى‌داند. تأكيد بر عبور از طريق ساحل، در لفظ ابن اسحاق آمده است السيرة النبوية... على الساحل، ص 136. كه بعد از خروج از غار، مستقيم به سمت ساحل حركت كرده‌اند و بعد از طى مسافتى، وقتى در محاذات ساحل قرار گرفته، به طرف عسفان حركت كرده است. مسير حركت عادى كاروان‌ها در زمان پيامبر، حركت از مرّالظهران و بعد كراع‌الغميم و توقف در كنار چاه‌هايى كه آنجا بوده و سپس حركت به سوى عسفان بوده است. طبرى نيز عبارت «حتى حاذى الساحل» را دارد؛ صص260 و 374. در رحله ابن بطوطه نيز، در حركت از مدينه به مكه، توقف در عسفان، در كنار چاه على و سپس مرّالظهران است و در حركت از مكه به عراق هم، منزل اول حركت در مرّالظهران و بعد عسفان و بعد خليص است. خليص نام امروزى امج است. در سفرنامه سال 1325 در مرآة الحرمين، مسير حركت ابتدا از مكه تا وادى فاطمه و سپس حركت در سرف و توقف در كنار چاه محسنيه و سپس عسفان به فاصله 4 ساعت و 45 دقيقه راه است و در عسفان از گردنه، عثمان عبور كرده‌اند؛ مرآة الحرمين، ج2، ص200. از عسفان تا ملل را ساحل گويند. پيامبر در عسفان با بنى‌لحيان جنگ كرد؛ معجم البلدان، ج 4، ص122. رحله ابن جبير نيز مسيرى مشابه را پيموده است.