147 سمت شرق كوه‌هايى كه آنها را هنگام وصف الشفيه، توصيف كرديم، به طرف شمال امتداد پيدا مى‌كند كه بيشتر، تپه‌هاى رملى پراكنده از هم هستند و وادى‌هايى از آنها در غرب وادى النقيع، به ترتيب ذيل گسترش پيدا كرده است:
وادى العَرار، وادى التَغامُل، بَجرَه و رَوَاوَة كه آخرين اين وادى‌ها در سمت مدينه است. در ادامه راه از سمت غرب، وادى صفوى از سلسله كوه‌هاى قدس پديدار شد كه روييدنى آن درختان بزرگ طلح مى‌باشد و نشانه ارتفاع اين منطقه از سطح درياست. جاده از آن عبور كرده و به طرف سلسله كوه‌هاى كوچك سرخ رنگى كه در عرض جاده قرار دارد، ادامه مى‌يابد. سپس از وادى‌هاى زيادى مثل النَبعَه و ضَاف و دره‌هاى زيادى رد شدم كه جاده را قطع مى‌كردند.
اليَتْمَة 1
در 53 كيلومترى الفقير، به اليتمة رسيدم. يك وادى بزرگ زراعتى كه از غرب سلسله كوه‌هاى قدس (كوه‌هاى عوف امروزى) ادامه يافته است.
ابتداى اين وادى، نقطه پايانى قلمرو بنى‌عمرو است كه از مرّالظهران شروع شده و تا سرزمين عوف كه از القاحه در غرب تا قدس است و تا قسمت ميانى النقيع تا النخيل، در نزديكى الحناكيه گسترده شده است. النخيل در 115 كيلومترى شرق مدينه قرار دارد.
اين وادى در گذشته الاتمه نام داشته و به آن اتمه ابن الزبير نيز مى‌گفته‌اند و در برخى دوران‌ها جزو النقيع بوده است. در بخش ميانى النقيع گسترده مى‌شود و از اينجا سپيدى سرزمين وسيع النقيع ديده مى‌شود. در اليتمه دهكده كوچك و آبادى وجود دارد كه مدرسه‌اى ابتدايى و ايستگاه پمپ بنزين در آن ساخته شده است.