124
الاَبوَاء 1
در 28 كيلومترى مستوره، به كناره‌هاى ابواء در ناحيه شمال رسيدم. كشتزارهاى آن در سمت چپ من به چشم مى‌خورد و جنگلى از درختان و نخلستان‌هاى انبوه كه هيچ فاصله‌اى بين آنها نبود و به صورت مزرعه‌اى يك‌دست به چشم مى‌آمد، سبزى و خرمى روح‌بخشى به منطقه بخشيده است. وادى ابواء از ناحيه جنوب به واسطه سنگلاخ الخريبه كه به سمت غرب تا ودّان ادامه دارد، محصور شده است. اين وادى سرسبز و حاصلخيز و پر آب از برخورد دو وادى القاحه و الفرع تشكيل شده است. وادى القاحه از شمال شرقى، از ميان كوه‌هاى بزرگ يعنى كوه‌هاى قدس در سمت چپ آن و كوه‌هاى ثافل در سمت راست آن امتداد يافته و از اين رو سيلى ويرانگر و مخرب دارد.
اين وادى همواره حتى در ايام خشكسالى، پر آب و حاصلخيز و خرم است. اين اسم هنگامى كه آن دو وادى در نزديكى ودّان به هم متصل شده‌اند، بر اينجا اطلاق شده و بعد به آن ارثد الى البحر (به معناى كنار دريا كشيده شده، يا در كنار دريا چيده شده) گفته شده و اين نام قديمى آن بود. اما امروزه به آن الخريبه مى‌گويند و در جايى كه به ودّان مى‌پيوندد، مستوره مى‌نامند و بخشى از آن، كه جاده اصلى را قطع مى‌كند، وادى المُدرَج ناميده مى‌شود. سپس وادى النَهدِى است، كه تا دريا ادامه دارد.
ساكنان ابواء از قبايل بنى‌محمد و بنى‌ايوب، از بنى‌عمرو، از حرب مى‌باشند كه سرزمين آنها از نزديكى مستوره در غرب آغاز شده و تا چاه مبيريك در شرق ادامه دارد. در ابواء مدرسه‌اى پسرانه و دخترانه و بيمارستان و مركز امارت كه تابع رابغ است، وجود دارد. دهكده‌هايى در آن هست كه به آنها نزل (جمع نزله) مى‌گويند كه به صورت پراكنده در اطراف مزارع ساخته شده‌اند.