47بر جمع‌بودن و با هم بودن در يك مكان دلالت مى‌كند كه چه بسا يكى از آنان بزرگ و ديگرى كوچك يا يكى عالم و دانشمند و ديگرى جاهل و نادان بوده باشد. بنابراين، همراهى به خودى خود فضيلت نيست.
ه) به گفته مورخان اندوه ابوبكر پس از ديدن معجزات آشكار و آيات باهره الهى پديد آمد. 1 بنابراين، با ديدن آنها، به پيروزى و حفظ جان پيامبر(ص) و خودش مى‌بايست مطمئن مى‌شد نه اندوهگين. اما خداوند فرمود: «اندوهگين مباش!»
و) اين عقيده كه ابوبكر در نصرت الهى با پيامبر(ص) شريك است و اين فضيلتى بزرگ به شمار مى‌رود، باطل است؛ زيرا بر پايه نص صريح آيه، نصرت الهى تنها از آن رسول‌خدا(ص) بود و ابوبكر تابع محض بود.
ز) فرودآمدن «سكينه» بر ابوبكر نيز نادرست است، بلكه اين آرامش بر خود رسول‌خدا(ص) نازل شد؛ زيرا همه ضماير متأخر و متقدم در اين آيه مباركه به رسول‌اكرم(ص) بازمى‌گردد و كسى در اين‌باره سخنى ندارد. ازاين‌رو، اينكه ضميرى در ميان آيه به كسى جز پيامبر(ص) بازگردد، خلاف ظاهر است و اثبات آن به قرينه قاطع نياز دارد.
درباره خفتن امام‌على(ع) در بستر پيامبر(ص) در شب هجرت بايد گفت كه از شگفت انگيزترين فداكارى‌ها، جانبازى‌ها و از خودگذشتگى‌ها در تاريخ است و معناى اخلاص و ماهيت فداكارى و حقيقت ايمان و ايثار را به توده‌ها در گذر تاريخ مى‌آموزد.
خداوند به دليل اين فداكارى و از خودگذشتگى على(ع)، به جبرئيل و ميكائيل فرمود كه به زمين فرود آييد و او را از گزند دشمن حفظ كنيد. آن دو فرشته به زمين فرود آمدند. جبرئيل بالاى سر على(ع) و ميكائيل پايين پاى او ايستاد. آن‌گاه جبرئيل