50
نجف و انتفاضه شعبانيه 1991 (بررسى زمينه‌ها وپيامدها)
سيد ياسر قزوينى حائرى
مردم شيعه عراق روزهاى به‌خصوصى از سال را به زيارت امير مؤمنان على (عليه السلام) و أباعبدالله الحسين (عليه السلام) اختصاص مى‌دهند. دو موسم زيارتى مهم عراق كه در آن مردم به زيارت كربلا مى‌شتابند، يكى زيارت اربعين است كه شيعيان از دورترين نقاط عراق پاى پياده به سوى كربلا مى‌شتابند، و ديگرى زيارت شعبانيه است كه در آن نيز مردم عراق از اقصى نقاط كشور رهسپار كربلاى معلّى مى‌شوند. حاكمان ستمگرى كه در طول تاريخ بر عراق حكم رانده‌اند، همواره از اين زيارت‌ها در هراس بوده و بر آن بودند تا از آن جلوگيرى كنند. البته ترس آنان بى‌مورد نبود؛ چراكه زيارت امواج خروشان شيعيانى كه شور حسينى در سر دارند، همواره براى حاكمان ظالم عراق مشكل‌ساز بوده است. دو تحرك بزرگ شيعيان عراق نيز در خلال همين زيارت‌ها رخ نمود: يكى انتفاضه صفر سال 1977 ميلادى (1397 قمرى) و ديگر انتفاضه شعبانيه 1991 ميلادى (1411 قمرى) .
انتفاضه صفر 1977م/1397ق
با بر سر كار آمدن حزب بعث در عراق، يكى از اهداف ايشان كه گام‌به‌گام عملى شد، دور كردن مردم عراق، به‌ويژه شيعيان از آموزه‌هاى دينى، مخصوصا شعائر حسينى بود. اين در حالى است كه حزب بعث در ابتدا خود را حزبى ضد الحاد و حزبى شيوعى نشان مى‌داد؛ اما در واقع رژيم بعث از عزادارى و شور حسينى مردم سخت مى‌هراسيد. از اين رو سعى كرد تا مجالس عزادارى وزيارت مراقد ائمه (عليهم السلام) به ويژه كربلا و نجف را محدود سازد.