65نماز گذراند و نزديك سحر، سر بر آن قبر مطهر نهاد و در رؤياى خويش، پيامبر خدا(صلى‌الله و عليه وآله) راديد كه اظهار اشتياق براى ديدار با وى دارد؛ پس خداحافظى كرد و از حرم بيرون آمد. 1
اهل بيت امام حسين(عليه السلام) نيز هنگام سفر اسارت، پس از وقايع عاشورا، مأموران سپاه كوفه را قسم دادند كه آنان را از كنار قتلگاه امام حسين(عليه السلام) ببرند؛ تا ضمن گريه بر آن جان باختگان شهيد حق، از آن پيكرهاى خونين، خداحافظى كنند و به كوفه بروند 2 و در بازگشت از سفر شام نيز كه عازم مدينه بودند، چون عبورشان از سرزمين عراق بود، به راهنماى كاروان گفتند كه آنان را از راه كربلا ببرد؛ تا يك بار ديگر قبور مطهر آن شهيدان را از زيارت و با آنان وداع كنند و طبق نقلى، در همين سفر بود كه جابر بن عبدالله انصارى و عطيه عوفى را ملاقات كردند. 3
حضرت على بن موسى الرضا (عليهما السلام) نيز در سفرى كه به اجبار مأمون، از مدينه به خراسان رفت، وقتى مأمور براى بردن او به مدينه رسيد، حضرت در آستانۀ اين سفر كه شهادت در غربت را در پى داشت، وارد مسجد النبى شد تا با جدش، رسول الله (صلى‌الله و عليه وآله)، خداحافظى كند. كسى كه اين صحنه را روايت كرده، مى‌گويد: چندين بار با قبر جدّش وداع كرد و دوباره به نزد قبر مطهر برگشت و با صداى بلند گريه كرد و چون به حضورش رسيدم وسلام دادم و خواستم تسلايش دهم، فرمود: مرا ديدار كن؛ زيرا مرا از جوار حرم جدّم بيرون مى‌برند و من در غربت، جان خواهم داد. 4
اين نمونه‌ها شاهدى از سيرۀ رفتارى آن امامان است كه در فرهنگ زيارت، «زيارت وداع» ناميده مى‌شود و بر مشروعيت و سنت بودن آن، دلالت مى‌كند.