21

حديث سيزدهم:

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: سَألْتُ رَسُولَ اللّه َ صلّى الله عليه وآله عَنِ الْكَلِمَاتِ الَّتِي تَلَقَّاهَا آدَمُ مِنْ رَبِّهِ ِ - عَزَّ وَ جَلَّ - فَتَابَ عَلَيْهِ قَالَ:

Dسَألَهُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ إِلأ تُبْتَ عَلَيَّ فَتَابَ عَلَيْه

[وسائل: 98/7]

يعنى: روايت است از عبداللّه عباس كه اوگفت: سؤال كردم از رسول خدا و پرسيدم وى را از كلماتى كه فرا گرفت آن را آدم از درگاه خداى - عزّوجلّ - و آن كلمات بر زبان براند آدم خداى تعالى، توبه وى قبول كرد و وى را برگزيد، كه آن چه كلمات بود؟ و نصّ قرآن است:

فَتَلَقّٰى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمٰاتٍ فَتٰابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوّٰابُ الرَّحِيمُ

(بقره:37) پيغمبر صلّى الله عليه وآله فرمود كه، آن، كلمات آن بود كه آدم درخواه كرد از درگاه خدا كه به حقّ محمّد و علىّ و فاطمه و حسن و حسين كه توبه من قبول كنى. خداى تعالى توبه وى قبول كرد و دعاى وى را مستجاب كرد.

و اجماع علماى شيعه است كه اجابت دعا و اظهار معجزات جمله انبيا و قمع ايشان مر أعداء را بدين كلمات بود.

حديث چهاردهم:

عَنْ عَلِيّ،ٍ عَنْ رَسُولِ اللّه عليهما السلام:

يا عَلِيّ ! اذا كانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ تَعَلَّقَتْ بِي بِحُجْزَة ِاللّه - وَ رَوِيَ الصّالِحانِي بِعِصْمَةِ اللّه - وَ أنْتَ مُتَعَلِّقٌ بِحُجْزَتِي وَ وُلْدُكَ مُتَعَلِّقُونَ بِحُجْزَتِكَ وَ شِيعَةُ وُلْدِكَ مُتَعَلِّقُونَ بِحُجْزَتِهِمْ فَتَرَى أيْنَ يُؤْمَرُ بِنَا.

[بحار: 368/10]

الْمرادَ بِحُجْزَة، ِ الأزارِ عَلي ما أوْرَدَهُ أهْلَ اللُّغَةِ مَعْقِدَهُ وَهِيَ أيْضاً مَوْضِعُ الْتكَّة.

يعنى: روايت است از على عليه السلام از رسول خدا صلّى الله عليه و آله كه او فرمود: يا على! چون روز قيامت باشد، دست در حجزه خدا زنم - و روايت صالحانى آن است كه پيغمبر فرمود: دست در عِصَم خدا زنم - و اين هر دو بر