15يعنى: روايت است از عبداللّه بن مسعود كه: رسول صلّى الله عليه وآله فرمود كه: چون روز قيامت باشد، بنشيند علىّ بن ابى طالب بر كوه فردوس - كه كوهى است از كوه‌هاى بهشت و كوه فردوس، بلند و زير [: زبر] است بر بهشت، و بالاى اين كوه عرش خدايى است - جَلَّ جَلاله - و از دامن اين كوه جوى‌هاى بهشت روان مى‌شوند و در بستان‌هاى بهشت پراكنده شوند و روان مى‌گردند - واميرالمؤمنين على عليه السلام نشسته باشد بر كوهى از نور، و فراپيش او چشمه تسنيم مى‌رود، و هيچ كس بر صراط نگذرد الاّ كه با او همراه بُوَد براتى به ولايت على و ولايت اهل بيت وى، و على عليه السلام مطّلع و مُشرف بُوَد بر بهشت و دوستان خود را بر بهشت درآورد و دشمنان خود را به آتش دوزخ اندازد.
حديث ششم:
عَنْ عَلِي‌عليه السلام أِنَّهُ قال:َ قالَ رَسُولُ اللّه صلى الله عليه و آله:لَمَّا أُدْخِلْتُ الْجَنَّةَ رَأيْتُ الشَّجَرَةَ تَحْمِلُ الْحُلِيَّ وَ الْحُلَلَ أسْفَلُهَا خَيْلٌ بُلْقٌ وَ أوْسَطُهَا الْحُورُ الْعِينُ وَ فِي أعْلَاهَا الرِّضْوَانُ قُلْتُ: يَا جَبْرَئِيلُ لِمَنْ هَذِهِ الشَّجَرَة؟ قَالَ: هَذِهِ لِابْنِ عَمِّكَ أمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أبِي طَالِبٍ إِذَا أمَرَ اللَّهُ الْخَلِيقَةَ بِالدُّخُولِ إِلَى الْجَنَّةِ يُؤْتَى بِشِيعَةِ عَلِيٍّ حَتَّى يُنْتَهَى بِهِمْ إِلَى هَذِهِ الشَّجَرَةِ فَيَلْبَسُونَ الْحُلِيَّ وَ الْحُلَلَ وَ يَرْكَبُونَ الْخَيْلَ الْبُلْقَ وَ يُنَادِي مُنَادٍ هَؤُلَاءِ شِيعَةُ عَلِيٍّ صَبَرُوا فِي الدُّنْيَا عَلَى الْأذَى فَحُبُوا هَذه المنازل الْيَوْمَ
[بحار: 138/8]
يعنى: روايت است از اميرالمؤمنين علىّ عليه السلام كه: پيغمبر صلّى الله عليه وآله فرمود كه: در شب معراج، در آن هنگام كه مرا به بهشت در آوردند، در آنجا درختى ديدم كه بار آن درخت حلّه‌ها و زيورها بود. در زير آن درخت، اسبان ابلق بودند، و در ميان آن حور عين بودند، و در بالاى آن رضوان بودند. گفتم: يا جبرئيل! از آن ِكيست اين درخت؟ گفت: از آنِ پسر عمّ تو اميرالمؤمنين علىّ عليه السلام. چون خداى تعالى امر كند خلايق را كه به