23آيا آفرينش اين كره آتشين كه از انرژى آن بهره مى‌بريم و ابر و باران به بركت آن پديد مى‌آيد، با اشعه ماوراء بنفش آن ميكروب‌ها از بين مى‌رود و با تأثير آن بر سردى و گرمى هوا باد توليد مى‌شود، نشان از تدبير خالق آن ندارد؟ خالق بى‌مانندى كه خود نيز در قرآن مجيد از اين نعمت بزرگ ياد مى‌كند و مى‌فرمايد: وَ جَعَلْنٰا سِرٰاجاً وَهّٰاجاً «و چراغى روشن و حرارت‌بخش آفريديم». (نبأ: 13)
باشد كه چشمان بيدار و بيناى ما در پرتو انوار درخشان خورشيد هستى، نور خالق آن را ناديده نينگارد كه جز اين، نهايت
است!
باران
كمتر كسى است كه اهميت باران را نداند؛ چرا كه رشد گياهان، سرسبزى زمين‌هاى زراعى، جريان آب در چشمه‌ها، رودخانه‌ها، لطافت هوا، پاكى زمين از آلودگى‌ها، تعديل هوا و از همه مهم‌تر نشاط روحى و روانى، همه از آثار و بركات باران است. خداوند اين آفريده خود را زنده‌كننده زمين خشك مى‌شمارد:
وَ اللّٰهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّمٰاءِ مٰاءً فَأَحْيٰا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهٰا إِنَّ فِي ذٰلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ (نحل:65)
و خدا از آسمان باران فرستاد و زمين را پس از مرگ آن [با باران] زنده كرد، در اين كار نشانه‌اى است براى آنان كه سخن بشنوند.