14
يَدَيْ حَاجاتِنا، يَا وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ اشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ...»
كم‌كم زمزمه‌ها فراگير شد و اوج گرفت. اشك‌ها ريزان و دل‌ها نالان! از همه جا و همه چيز بريده، به اوج آسمان‌ها پريده بود؛ پرواز آنان، پرواز در پرواز شد. آن‌چنان حال و هوايى به خود گرفت كه كسى از خود خبر نداشت. به آخر دعاى توسل رسيده بودند؛ اما چنان غرق در توسل و مناجات با خدا بودند كه حتى متوجه حضور ميهمانداران كه با بهت و ناباورى به آنان مى‌نگريستند و آنان را دعوت به سكوت و شنيدن خبر مى‌كردند نشدند.