21او نه دردى دارد و نه بيمارى.
او مولايش را بسيار دوست دارد.
هرگاه از رنج و اندوه خويش شكوه كند،
خداوند پاسخش دهد و به دعوت او لبيك گويد.
هرگاه در دل تاريكى‌ها دعا و زارى كند،
خداوند گراميش دارد و او را نزديك خود گرداند.
هنگامى كه مناجات امام به اينجا رسيد، ندا آمد:
لبيك بندۀ من! تو در پناه منى،
آن چه گفتى ما دانستيم.
فرشتگانم مشتاق شنيدن آواى تو هستند.
آواز بس كن كه آن را شنيديم.
دعاى تو در ميان حجاب‌ها مى‌چرخد.
پرده ديگر بس است، ما آن را كنار زديم.
اگر باد از گوشه‌هاى آن بوزد.
ازآنچه اورا فرا مى‌پوشاند غش‌كنان به زمين مى‌افتد.
از من بخواه بى بيم و اميد.
و بى حساب كه اين منم، اللّٰه! 1