623الف) زيارت در لغت عبارت است از تمايل و ميل كردن؛ خواه از دور باشد يا از نزديك و خواه با گرايش قلبى و قصد نيز همراه باشد يا نه و اعم از اين‌كه با اكرام و تعظيم مزور باشد يا نه؛ از اين‌رو در مورد ميل و گرايش عنصرى مادى همانند خورشيد كه هيچ يك از ويژگى‌هاى فوق در آن نيست نيز در قرآن كريم از واژۀ «زَوْر» كه به معناى ميل كردن مى‌باشد، استفاده شده است.
ب) در اصطلاح دينى زيارت تمايلى است كه افزون بر ميل و حركت حسى، قلب هم گرايش جدى پيدا كرده و به مزور نيز با تكريم و تعظيم قلبى و انس روحى همراه باشد 1 و اين معنا در مرتبۀ برين و كامل خود همانا اقبال و توجه قلبى، روحى، فكرى، اخلاقى و عملى به مزور 2 را با خود دارد.
ج) زيارت ارتباط ملكوتى و معنوى با كامل‌ترين انسان‌هاست كه عظمت و قدرتشان به اذن خداوند متعال تمام هستى را فرا گرفته است. 3
د) زيارت امام معصوم عليه السلام يعنى تجديد عهد و پيمانى كه شيعيان ائمه با خدا بسته‌اند. 4
ه) زيارت برقرارى ارتباط قلبى با حجت خداست. اظهار علاقۀ فطرى محب به محبوب الهى خويش، نشانۀ وفادارى صادقانۀ شيعه به امام خود، وصول به حقيقت و نوشيدن از سرچشمۀ زلال معرفت، حضور آگاهانه در محضر جلوه‌هاى الهى، ديدار مشتاقانۀ مأموم با امام معصوم است.
اما مفهوم زاير، زاير يعنى مشتاق ديدار، عاشق و دعوت‌شده به محفل دوست، مجاهد در راه خدا، مدافع حريم و ولايت، محب باوفاى اهل بيت عليهم السلام 5.