1) در خلاف ج 1، ص 417 اين وجه را اقوى دانسته و از شافعى نقل نموده كه در اين فرض تنها حجة الاسلام واقع شود نه حج نذر.

2) -حج تمتع بنا بقول مشهور فقهاى فريقين آنست كه از ميقات قصد عمره كند و پس از اتمام عمره، محل شود و از مكه احرام حج بندد. و چون بين حج و عمره شخص محل مى‌شود و از پاره‌اى از محرمات احرام متمتع مى‌گردد اين حج را تمتع گويند. حج تمتع دو معنى ديگر هم دارد: اول، اين كه كسى قصد حج كند و در اثناء آن را به عمره تبديل نمايد همان طور كه بامر رسول اكرم، صحابه در حجة الوداع انجام دادند. به عقيدۀ اماميه و اهل ظاهر اين حكم باقى است و به عقيدۀ ساير فقهاى اهل سنت، نسخ گرديده است. دوم، اين كه كسى بقصد حج خارج شود و به واسطۀ عروض مانعى ايام حج را درك ننمايد پس از ايام حج طواف و سعى را به جا آورده از احرام خارج و تا سال آينده از محرمات احرام متمتع گردد و سال بعد حج به جا آورد. به عقيدۀ عبد اللّٰه زبير مقصود از فمن تمتع بالعمرة إلى الحج در قرآن اين معنى است و اين همانست كه اصطلاحا محصور و ممنوع گفته مى‌شود و در فقه احكام خاصى دارد.

3) در حاشيۀ 17 راجع باين دو نوع، توضيح خواهيم داد.