60وَجَبَتْ جُنُوبُهٰا فَكُلُوا مِنْهٰا وَ أَطْعِمُوا اَلْقٰانِعَ وَ اَلْمُعْتَرَّ كَذٰلِكَ سَخَّرْنٰاهٰا لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ، لَنْ يَنٰالَ اَللّٰهَ لُحُومُهٰا وَ لاٰ دِمٰاؤُهٰا وَ لٰكِنْ يَنٰالُهُ اَلتَّقْوىٰ مِنْكُمْ كَذٰلِكَ سَخَّرَهٰا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اَللّٰهَ عَلىٰ مٰا هَدٰاكُمْ وَ بَشِّرِ اَلْمُحْسِنِينَ .
گفته‌اند در امم ديگر معمول چنان بوده كه از نسائك و قربانيهاى خود نمى‌خورده‌اند و هم عرب جاهلى را عادت بر اين بوده كه چون بدن (شتران فربه و عظيم الجثه) را نحر مى‌كرده‌اند از خون آنها خانه را آلوده مى‌ساخته‌اند. در اين آيه دستور داده شده كه از قربانى مى‌توانند بخورند و خون آنها را هم نبايد بدر و ديوار خانه بريزند.
از جمله فوائد پنجگانه كه در اينجا ياد شده وجوب اكل خود و اطعام به قانع و معترّ مى‌باشد (قانع به قولى كسى است كه به آن چه دارد و به آن چه به او بى سؤال داده مى‌شود خرسند و راضى است و معترّاز اعترى مشتق است چنانكه زهير گفته است: على مكثريهم حق من يعتريهم. و عند المقلين السماحة و البذل- كسى است كه از مردم چيز مى‌خواهد و سؤال مى‌كند) .
9-آيۀ 27، از سورۀ فتح لَقَدْ صَدَقَ اَللّٰهُ رَسُولَهُ اَلرُّؤْيٰا بِالْحَقِّ لَتَدْخُلُنَّ اَلْمَسْجِدَ اَلْحَرٰامَ إِنْ شٰاءَ اَللّٰهُ آمِنِينَ مُحَلِّقِينَ رُؤُسَكُمْ وَ مُقَصِّرِينَ. لاٰ تَخٰافُونَ فَعَلِمَ مٰا لَمْ تَعْلَمُوا فَجَعَلَ مِنْ دُونِ ذٰلِكَ فَتْحاً قَرِيباً .