20در تفسير اين آيات چنين آمده است:
«دين حق، همان حكم خداى سبحان است و هيچ‌كس جز او حق حكم‌كردن ندارد و اين حقيقت منطبق بر خلقت الهى است و ماوراى آن هر حكمى باشد، باطل است و انسان را جز به راه بدبختى و هلاكت نمى‌كشاند و به چيزى جز عذاب جهنم رهنمون نخواهد شد».
بنابراين، نتيجه مى‌گيريم چون حكم خداوند سبحان واحد است، هر حكمى كه در ميان مردم رايج شود، از دو حال خارج نيست: يا حكم حقيقى خداوند است كه با وحى يا رسالت به دست آمده يا حكم دروغينى است كه به افترا به خداى سبحان نسبت داده شده است؛ افزون بر اينكه مشركان چنين احكامى را كه خود پديد آورده و در ميان جوامع رايج كرده بودند، به خدا نسبت مى‌دادند؛ خداى متعال در اين آيه شريفه، به همين مطلب اشاره مى‌كند: (وَ إِذٰا فَعَلُوا فٰاحِشَةً قٰالُوا وَجَدْنٰا عَلَيْهٰا آبٰاءَنٰا وَ اللّٰهُ أَمَرَنٰا بِهٰا) ؛ «و چون كار زشتى كنند، مى‌گويند: پدران خود را بر آن يافتيم و خدا ما را بدان فرمان داده است». (اعراف: 28)
در تفسير آيه (وَ مٰا ظَنُّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللّٰهِ الْكَذِبَ يَوْمَ الْقِيٰامَةِ) 1 نيز آمده است:
«چون در آيه قبل اين سؤال مطرح شده [است] كه: (أَذِنَ لَكُمْ أَمْ عَلَى اللّٰهِ تَفْتَرُونَ) ؛ «آيا خدا به شما اجازه داده يا بر خدا دروغ مى‌بنديد؟» و پاسخِ اين سؤال از موردِ خودِ سؤال مشخص است كه كار آنها جز دروغ بستن بر خدا چيز ديگرى نيست [و از طرفى] خداى سبحان عاقبت بسيار بدى را براى دروغ بستن بر خود كه به حكم بداهت، از بزرگ‌ترين گناهان